Of nee, toch niet. Want sinds een jaar of zes heb ik het lezen van boeken herontdekt. Nederlandse literatuur van Charlotte Mutsaers en Arnon Grunberg. De vuistdikke romans van Haruki Murakami. Bakkenvol non-fictie zoals De Prooi. De humoristische schrijfsels van David Sedaris en autobiografieën van Joan Rivers tot Bill Clinton. Kijkboeken vol Amsterdamse architectuur, Pop Art of de ondergelopen wijken van New Orleans. Er komt werkelijk geen eind aan.
In de kast een serie dvd's met het hele oeuvre van Michiel van Erp, nog in plastic. Zes seizoenen Soprano's, onbekeken. Mad Men? Nooit aan begonnen. Wel kijken we naar The Wire, Modern Family, Nurse Jackie, True Blood, Diary of a Call Girl, Bloedverwanten en Adam en Eva, Twin Peaks, Dynasty, Dexter en Six Feet Under (dit is slechts een kleine greep). Fijn, al die dvd's. Maar dan hebben we ook nog een harddiskrecorder vol afleveringen van Glamourland, Air Crash Investigation, pulptv als Oh Oh Tirol en Gooise meisjes in de jungle en films als The Reader en One Flew Over The Cuckoo's Nest.
Films! Films! Een onuitputtelijk on demandmenu zorgt ervoor dat ik me continu schuldig voel dat ik alweer een jaar of tien zo'n beetje alle arthousefilms links laat liggen. Waar ik vroeger trouw aanschoof in Kriterion om naar zwaar verantwoorde internationale cinema te kijken, mis ik nu zelfs de blockbusters. Ja, Black Swan heb ik gezien, in een zaal vol popcornvretende bontkraagjes. Werd gek van het geknaag om me heen. Op het verlanglijstje staan onder andere The King's Speech en The Fighter, maar het komt er gewoon niet van. On demand kijken dan maar? Of naar de gedownloade docu's en films op de externe harde schijf? Ja leuk! Maar wanneer dan?
Want er is ook nog toneel. Aan het begin van elk theaterseizoen stel ik altijd een compleet programma samen dat bestaat uit vertaalde klassiekers van Toneelgroep Amsterdam en absurditeiten van toneelgroep Carver tot cabaretvoorstellingen van Marc-Marie Huijbrechts en Ronald Goedemondt. Nu is die laatste steevast uitverkocht en vangen we bot, maar tot voor een paar jaar stond zo'n beetje iedere twee weken een avondje theater op het programma. Gelukkig kom je daar nauwelijks popcornvreters tegen, maar vaak is het toch nog stressen. Een race tegen de klok omdat zo'n voorstelling vaak al om acht uur begint. Een garderobe die zo is ingericht dat je continu in je nek gerocheld word door uit hun bek meurende theaterbejaarden (en daar zijn er véél van!).
Popconcerten. Ook zoiets waar ik liever niet op bezuinig. Als een Grace Jones of een Robyn in Amsterdam komt optreden móet ik erbij zijn. Net als honderden anderen trouwens, dus ergens ontspannen naar luisteren is er vaak niet bij. Bovendien is het gros van het publiek zo hondsbrutaal dat het er dwars doorheen tettert, ook al is het verstild akoestisch gitaargetokkel in de bovenzaal van Paradiso. En daar weiger ik me nog aan te ergeren of geld aan te verspillen.
De allerergste information overload dringt zich aan je op via internet. Voor al het bovenstaande geldt: je kunt overwegen je erin te storten, of niet. Een boek kun je wegleggen, de tv kan uit. Maar met internet en mobiel ligt het net even anders... Zodra je wakker wordt begint het al: zoveel oproepen gemist, zoveel sms-berichten binnen, Whatsapp zegt +4, Facebook schiet voorbij over je scherm, er zijn nieuwe @replies op Twitter en wie weet wie en wat zich er achter de Direct Messages verscholen houdt.
En zo gaat het de hele dag door. Floep, daar licht je iPhonescherm weer op. 'Hoe was het gisteren?' Als je niet reageert kon dat zomaar verkeerd worden uitgelegd. Plop, een tweet met een link naar een blog. Even lezen. Iemand twittert een foto van een punt appeltaart of een zak m&m's. Goh, toch even door de rest van de uploads scrollen. Tik tik! Facebook-chat staat per ongeluk aan. 'What's up?' 'Mwaaaah, druk!' Waarmee dan? Ja, met het begeleiden van al die verschillende informatiestromen. Ffffoep! Een uitnodiging via de mail: bekijk dit-en-dat via Uitzendinggemist.nl. In de tussentijd barst er een discussie los tussen ex-collega's over het nut van vrouwenbladen. Toch even meelurken, wie weet kan ik nog een duit in het zakje doen. Updates 'liken' op Facebook zodat je in ieder geval op de hoogte wordt gehouden van comments die volgen.
Al chattend, mailend en viberend probeer ik tussendoor ook nog een aantal blogs bij te houden. Dlisted voor de celebrity smut, Pitchfork, Hardcandy, Stereogum en nog een aantal blogs voor de muziek. Vakmatig lees ik Emerce, MarketingFacts, Villamedia en Distrifood (ook slechts een greep). Om me te ergeren speur ik Telegraaf.nl af naar Tokkie-reacties. En dan moet ik zelf ook nog overal op reageren, over bloggen, naar kijken, een mening over hebben, en dat weer 'in real life' delen met de collega's die in 3D om me heen zitten.
Het is een kwestie van continu keuzes maken. Wat nu, wat straks? Wat wel lezen, wat niet bekijken? Waar wel op ingaan, en waar niet? Want in de tussentijd heb ik ook nog een relatie, familie en een sociaal leven met nog meer van die echte 3D-vrienden en -kennissen, die ik overigens deels ken of weer heb teruggevonden via Facebook en Twitter. Die best even hun smartphone mogen checken als ze op bezoek zijn. Of een ongelezen krant van tafel pakken om in te bladeren. Van wie ik toch al ergens heb gelezen wat ze die dag gedaan, gelezen of gezien hebben, dus dat praat meteen een stuk makkelijker. O ja, en dan werk ik ook nog min of meer fulltime, plus dat ik daardoor ook nog alles wat in Winq en Adformatie staat moet zien te lezen.
Terwijl ik dit zo zit te tikken denk ik terug aan onze vakantie in Thailand. We werden wakker met het ruisen van de zee als achtergrondmuziek. De hele dag geen kranten, geen tv. Geen twitter om te F5-en, al was er supersnelle wifi. Niet hysterisch alle albums van de Human League downloaden omdat ik te lui ben om ze één etage hoger uit de kast te pakken. Geen interviews van zes pagina's met politici die we over drie jaar toch alweer vergeten zijn. Geen digitale herrie, geen woordendiarree. Niemand die je lastig valt via wat voor kanaal dan ook, want je bent weg, weg, weg.
Hoewel ik haast iedere dag interessante mensen ontmoet, dingen lees waarvan ik 'oooohhhh' wil denken, graag op de hoogte blijf en al tikkend aan dit stuk minstens vijf keer op Twitter heb gekeken, denk ik heel af en toe wel eens: ik wil alleen die zee. Dat is genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten