Nooit meer zomervakantie

En, waar ga jij dit jaar naar toe met vakantie? De meeste mensen gaan er gevoeglijk vanuit dat alle, maar dan ook alle Nederlanders zich en masse verplaatsen tijdens de zomervakantie. Maar ik héb helemaal geen zomervakantie, en die hoef ik ook niet. De zomervakantie is uitgevonden voor gezinnen met schoolgaande kinderen en daardoor voor mij juist reden om op een ander moment vrij te nemen.

Af en toe vergis ik me. Dan is het juli en komt de regen met bakken tegelijk uit de hemel. Een weekje Ibiza, Mallorca of iets anders is dan gauw geboekt, en vooruit: het is maar een uurtje vliegen. Dus dan ook maar met een budget airline als Transavia. Daar gaat het meteen al mis. Want wil je een vakantieweek ten volle benutten? Dan moet je om vijf uur 's ochtends in de op dat moment al ellenlange rij gaan staan voor de bagage drop-off. Een achterhaald systeem is het, dat het inchecken thuis in wezen totaal onlogisch maakt. Waarom niet ook alvast de bagage thuis inchecken, een label printen, aan de koffer vastplakken en aan een mannetje meegeven dat die bagage voor de ingang van de terminal opvangt? In de VS gaat dat al jaren zo en ook al jaren goed.

Afijn, de laatste keer was de bagage-inchecktijd allang verstreken, dus konden we alsnog met twee koffers van terminal één naar terminal drie. Door de douane ermee, die gelukkig een oogje dichtkneep en zo konden de koffers - inclusief liquids - alsnog mee aan boord.

Wachten bij de gate is ook geen pretje bij zo'n vlucht. Terwijl je probeert op te starten met een rustig muziekje op de iPod, is de rest van het vliegvolk al in opperste vakantiestemming. Jonge meiden, steevast gehuld in zo'n te strak rozevelours joggingpak, stuiteren in de trilstand voorbij. Groepen jongeren die om half zeven nog halfdronken zijn van de vorige avond. Bejaarden, die bij de paspoortcontrole hun tas leegkieperen omdat hun boardingpass - die ze de rest van de tijd stevig in hun knuistjes hadden geklemd - ineens onvindbaar is. Eenmaal aan boord is het opstijgen, koffie, cadeauartikelen, landen en dan: applaus! Ja, de mensen doen dat nog steeds.

Geloof me, ik heb vorig jaar ontzettend genoten van dat weekje Ibiza. Waren we echt aan toe en hadden we verdiend, blablabla, maar wat was het overal druk! Stranden lagen vol aangespoelde walvisvormige toeristen (Engelsen natuurlijk), de restaurants puilden uit van de schnitzels vretende, bruinverbrande Duitsers. En de Nederlanders? Die spurtten zoals gewoonlijk overal in hazenpas tussendoor, met in hun kielzog de kinderen die enorme zandverstuivingen veroorzaakten op het strand. Daar lig je dan, met prikkende ogen en een nauwelijks verstaanbare podcast van David Sedaris.

Nee, dat vind ik geen vakantie. Een vakantie moet rustig zijn. Lekker tukjes doen naast het zwembad, zonder een olijke buurman die het betaamt bommetjes te maken. De hele tijd! Zonder kinderen die je om half zeven door de brievenbus van je appartement wakker gillen (vraag: waarom heeft zo'n appartement een brievenbus? Het is echt niet zo dat ik daar de Telegraaf ga zitten lezen, elke dag). Wat overigens wel weer fijn is: Ibiza- en Mallorcagangers haten musea en cultuur. Wil je dus per se rust en/of verkoeling, dan is dat de place to be.

Een vakantie mag ook druk zijn. Zolang die drukte maar niet afkomstig is van medetoeristen, zoals in het overvolle Florence in juli en augustus. Daar staan zelfs wachtrijen voor de brug om de rivier over te kunnen! Daarom hou ik zo van het laagseizoen. Hongkong in februari. Het is er tropisch warm en de Chinezen komen in drommen op je af. Overal stinkt het naar eten. Je krijgt lang niet altijd wat je dacht te hebben besteld. Er wordt nog altijd gerocheld dat het een lieve lust is. Maar dat allemaal kan ik dan weer wél hebben. Sterker nog: liever tien keer dát, dan een meute hossende zomervakantievierders...