Het haarkerkhof

Mijn buurtkapper is ter ziele. De boel is overgenomen door Cosmo en de kappers die mij knipten zijn naar de haarhemel gegaan. Nee, ze hebben niet collectief zelfmoord gepleegd, ze zijn écht vertrokken naar de Haarhemel, de naam van een kapsalon in de Amsterdamse Jordaan. Maar ik ging niet naar de Haarhemel. Aangezien ik graag vroeg geknipt wil worden en niet op ongure tijdstippen een halve stad wil doorkarren, besloot ik de Cosmo een kans te geven.

Maar wat een verschil met voorheen. Het oorspronkelijke, industrieel aandoende beton-met-metalen interieur was vakkundig weggestuukt achter smetteloos witte wanden. De twee lobbesachtige honden die vroeger rond je benen darden waren in geen velden en wegen te bekennen. Bij binnenkomst geen gezellig 'Heeej goedemorgen!', maar een uiterst vriendelijk maar even afstandelijk: 'Goedemojgen meneer, kan ik uw jas aannemen?' En waar ik vroeger bij wijze van spreken mijn eigen koffie uit de automaat tapte, kreeg ik hier niet eens iets aangeboden.

Dat terwijl koffie de eerste levensbehoefte is in een kapsalon, vooral ook om de keel te smeren voor het Belangrijke Eerste Gesprek. Dat komt na een eerste 'Gajenogopvakansie' of 'Nogwatleuksdoenditweekend' meestal wel op gang, maar niet bij de Cosmo-dames. Ze vrágen het wel, maar luisteren vervolgens niet naar het antwoord. Zoals ze ook niet luisteren naar mijn verzoek om 'stgakke haagtjes'. Het grapje landde niet: blijkbaar kijken de dames geen Oh Oh Cherso...

Ik mocht gelukkig nog wel kiezen tussen een standaard knipbeurt met Schwarzkopf-wassing vooraf, of een luxe behandeling met hoofdmassage met een dure shampoo voor extra geld. Ik koos voor het eerste, vooral omdat ik een jaar of vijftien geleden eens zo'n hoofdmassage bij een ander Cosmo-filiaal moest ondergaan. Tien minuten lang werden nek en slapen verveeld betast, terwijl de kapster door haar neusgaten warme adem over mijn voorhoofd blies. Nee dank je. Doe maar gewoon heel snel alles eraf knippen tot ik tevreden ben voor het standaard bedrag.

En of ik tevreden was? Nee. Ik had immers geen koffie op, en thuis zag ik dat ze weliswaar een poging hadden gedaan het haar te temmen met een tondeuse (mijn verzoek om strakke haartjes had ik inmiddels vertaald in een strak jaren vijftig kapsel met een scheiding en opgeschoren zij- en achterkant). Maar strak was het zeker niet. De volgende keer dan toch maar naar de Haarhemel, al had ik het lolliger gevonden als ze deze kapsalon het Haarkerkhof hadden genoemd. Want dat is het in wezen, natuurlijk.