Hondenvoer, elastiek en een catwalk

Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar mij vallen bepaalde dingen nu eenmaal op. Mensen kunnen namelijk hele rare dingen zeggen. Die móet ik vervolgens opschrijven. Meestal doe ik dat even snel, op Twitter. Vooral de laatste tijd ontbreekt het me aan de energie om er een complete blog over op poten te zetten. Toch zal ik me er vanaf nu weer vaker toe zetten.

Het afluisteren van gesprekken, ik ben er dol op. Vorige week donderdag was ik even bij de huisarts omdat m´n ooglid er raar bijhing. Terwijl ik wachtte op het recept voor een zalfje, vertelde de assistent aan de dokter dat ze het zo zielig vond dat de arme mensen in Amerika soms kattenvoer moesten eten omdat er geen geld was voor fatsoenlijk voedsel. Het antwoord van de huisarts: 'O, maar dat is helemaal niet vies hoor. Ik eet ook wel eens kattenvoer. Niks mis mee.' Nu is dat al vreemd, maar nog gekker was zijn antwoord op de vraag waaróm precies hij kattenvoer at. 'Dat is toch logisch. Dat komt doordat ik geen hondenvoer lust.'

Een half uur later stond ik te wachten bij de apotheek. Op de balie was een pot met elastiekjes neergezet, waarmee de apotheekmensen kartonnen medicijnverpakkingen makkelijk kunnen bundelen. Plots doemde een van de wachtenden naast me op en graaide de pot met elastiekjes helemaal leeg. Een man daar weer naast merkte vervolgens op: 'Goh, ik dacht dat daar dropjes in zaten. Maar elastiekjes, daar doe je natuurlijk veel langer mee.' In mijn hoofd zei ik zachtjes 'What the fuck?', maar ik dacht tegelijkertijd: dit moet ik onthouden.

Net als gisteravond, toen ik even naar de Albert Heijn flitste voor een snelle hap. Een jongetje van een jaar of acht marcheerde door het gangpad. Of paraderen, was het meer. 'Dit is mijn catwalk!' gilde het ventje enthousiast. Waarop de moeder hem toeriep: 'Dat zouden we niet meer doen!' Arm joch, dacht ik nog. Als hij wil shinen, láát hem dan shinen. Creativiteit moet je juist aanmoedigen. Maar waarschijnlijk liep het joch de hele dag op te treden en was mevrouw het zat. Ik wierp haar nog een blik toe (nou ja, niet echt, ik was per slot van rekening in een supermarkt dus had ik het bij nader inzien best kunnen doen) en glimlachte naar het beteuterde knulletje. De volgende keer krijgt ie applaus.