Een paar jaar geleden was ik in Athene. Henk en Ingrid bestonden officieel nog niet, maar ze zochten verdwaasd naar een gratis toilet. Het begon nog quasi-grappig. ‘Ik ga toch geen vijftig cent betalen voor iets dat ik kom brengen?’ Maar toen de spanning op de blaas toenam, sloeg de stemming snel om. ‘Als het zo moet dan pies ik wel achter een boom!’ Dit alles luidkeels en met zo’n triomfantelijke blik van iemand die in alles ‘Hoor mij nou toch eens’ uitstraalt.
Zaterdagavond zaten we op Kos te eten met Patricia van de reisorganisatie. Zij was dolenthousiast over haar werk, maar we wisten haar toch enkele frustraties te ontlokken. Over een oude vrouw bijvoorbeeld, die haar mokkend toebeet waar die koffie nou bleef. Die kon Patricia toch best even komen brengen? Het was toch all-inclusive? Daar had ze toch voor betaald?
Eerder die dag zat ik voor ons appartement met een glas wijn. Boven mij zaten twee Groningse dames die het allemaal prachtig vonden in Griekenland. Ze hadden alleen een páár opmerkingen. Over het eten bijvoorbeeld. Daarvan raakte je gelukkig niet aan de schijt, maar wat eruit kwam was zóveel dat je wel drie keer moest gaan verzitten. Verder vonden ze Schiphol maar niks. ‘Daar ontbreekt het vakantiegevoel. Je gaat niet eens met een busje naar het vliegtuig.’ Tot slot hadden ze hun vakantietiming niet helemaal op orde. ‘Ik ben al rood vanaf dinsdag en ik heb nog geen zonsondergang gezien. Vandaag blijf ik gewoon liggen. Dan maar huidkanker.’
Inderdaad, erg sjiek allemaal. Maar dat Nederlanders nogal openhartig zijn wist ik natuurlijk al. Lees hier nog maar eens hoe een zekere M. volledig losging op Mallorca.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten