De junks next door

Vier dagen per week werk ik in een kantoor dat grenst aan een opvangcentrum voor daklozen. Volgens internet biedt HVO-Querido 'opvang, woonbegeleiding en dagactiviteiten aan mensen die dat nodig hebben. Dat kunnen dak- en thuislozen zijn, verslaafden, of mensen met psychiatrische problemen en gezinnen in nood.' Heel goed dat ze er zijn, maar sommige van mijn collega's fietsen of lopen liever een blokje om als ze boodschappen gaan doen bij de Albert Heijn op het lelijkste plein van Amsterdam, het Delflandplein.

Ik niet. Ik heb namelijk een fascinatie ontwikkeld voor alles wat men raar of afwijkend vindt. Ik loop juist graag langs het vermakelijke biotoopje voor de ingang van het pand. Vaak ook extra langzaam zelfs. Gedurende het halfjaar dat we nu op deze locatie zitten heb ik al aardig wat mafs meegemaakt met 'mijn' junks next door. Zo hangt er een oude gerimpelde donkerbruine neger rond met een enorme witte baard. De Zwarte Sinterklaas noem ik hem. Hij doet niet veel meer dan rondzwalken over het rijtje tegels voor het grote pand, maar dat dan wél met zo'n statig trage Sinterklaas-tred. Wat gun ik die man zijn eigen Witte Piet. *

Dan is er de Skelterman. Dit is een figuur van een jaar of veertig dat rondrijdt op een voertuig waarvan ik even niet meer weet of het nou een rolstoel is of een trike-voor-beginners. De Skelterman schept er genoegen in rondjes om je heen te rijden, terwijl hij je omstandig begroet. Negeer je zijn geschreeuw, dan begint ie je uit te schelden. Soms heeft hij z'n dag niet. Dan racet hij recht op je af. Wijk je uit naar links, dan pakt hij je op links. Voor rechts geldt hetzelfde. Uiteindelijk is de Skelterman alleen te ontwijken door ver opzij te springen en weg te rennen. Zijn reactie: 'Ha! Weer gewonnen!'

Er is ook een troetel-Marokkaantje in het opvangcentrum. Dit is een joch van een jaar of twintig dat bij het geringste zonnestraaltje z'n shirt uittrekt om z'n sixpack te flashen. Bij hem vraag ik me af wat ie daar te zoeken heeft. Als Gordon hem ziet, neemt ie alsnog een zwerver in huis.

In HVO-Querido bestaan op het eerste gezicht geen klasseverschillen. Het Marokkaantje praat net zo makkelijk met de Zwarte Sinterklaas als met de twee tandeloze wijfjes die je in het voorbijgaan om een centje vragen. Een van de twee vroeg laatst: 'Ga je naar de Albert Heijn?' Ja, zei ik. 'Kun je dan een zak drop meenemen?' Sorry, zei ik weer. Drop is veel te verslavend.

Mijn laatste contactmomentje dateert van afgelopen donderdag. Bij het verlaten van de tramhalte fladderde er vanuit het niets een gezette, in grijze joggingkleding gehulde homo tegen me aan. Het was zo'n typische lossepolsjes-homo uit de oude doos. Hij tikte me op de arm en gilde met overslaande stem: 'Joehoe, haaaai!'

Ik keek hem vriendelijk doch dringend aan: 'Ehm… ikke niet hoor.'


*De man op de foto hierboven is niet de Zwarte Sinterklaas, maar gewoon iemand die ik via Google heb opgeraapt.