Muziek Roundup: Patricia Paay, Muse, Kreng en jj

In mijn zoektocht naar materiaal voor mijn recensiepagina in Winq Magazine kom ik altijd een hoop muziek tegen die ik geweldig vind, maar die niet past bij een gay glossy. Het is te commercieel of juist veel te obscuur. Ik rek de grenzen al zover als mogelijk, want om nou te zeggen dat de gemiddelde gay een interessante muzieksmaak heeft? Nou nee. Boven de veertig vinden ze het leuk dat Patricia Paay weer in een glitterjurk haar 'Who's That Lady With My Man' staat te blèren bij Life & Cooking of hoe dat tegenwoordig heet. Voor types rond de dertig zijn Kylie en Mika helemaal hét. Jonge lezers zullen zich vooral kunnen vinden in dance-dingen als Justice, Simian Mobile DIsco en MGMT, waarvan ik vooral de laatste interessant vind. Op één artiest reageert iedereen hetzelfde: elke wind die Madonna laat, wordt in een potje gevangen tot ie nat wordt zodat ze zich er helemaal mee kunnen insmeren. Natuurlijk, ik ben vreselijk aan het generaliseren, er zijn altijd uitzonderingen, maar bovenstaande acts vormen gezamenlijk het umfeld waarbinnen (of vlak daaromheen) ik opereer.

Dan is het jammer dat Muse dus ineens met een briljant misbaksel als The Resistance op de proppen komt. Het is glam, het is progressive rock uit de seventies, hier en daar funkt het, maar er duiken ook weer elektronisch vervormde orgels, snoeiharde elektrische gitaren en overstuurde sythesizers op, en lijkt Muse beïnvloed door uiteenlopende artiesten als Depeche Mode, Beatles, Bowie, Pink Floyd en Prince. En toch klinkt The Resistance in al z'n hysterische kakofonie samenhangend. En je moet maar durven - een cd afsluiten met een muziekstuk in drie delen dat Exogenesis Symphony heet. En een symfonische draaikolk van geluiden is het, waarin het heel lekker verdrinken is. Hoe kom je erop...


En dan hebben we Kreng, uit België. Niet het zoveelste irritante zangeresje, maar een componist die spookachtige geluiden uit de vreemdste instrumenten tovert. Zijn laatste album bestaat zoals ik ze heb gedownload uit twee stukken van elk bijna twintig minuten, genaamd L'Autopsie Phénoménale De Dieu. Achter Kreng gaat laptopmuzikant Pepijn Caudron schuil, die deel uitmaakt van het toneelgezelschap Abattoir Ferme. Een citaat: 'Het werk van Kreng draait rond de contradictie van koud digitaal en warm analoog geluid. Bevroren geknetter, filmische blazers en kleine feedbackgolven worden in een verhalende structuur gegoten.' Zijn optredens zijn bizar theatraal, wat ik ervan zie op zijn MySpace-pagina. Als hij in de buurt speelt ga ik zeker kijken.

Ook leuk is jj. Een vagere bandnaam dan jj bestaat bijna niet, maar de muziek is toegankelijker dan die twee jees doen vermoeden. Vriendelijke folkdeuntjes zijn het, waarmee jj nu alweer twee albums weet te vullen. Achterin de mix knispert altijd ergens wat elektronisch, maar de nadruk ligt op een organisch, warm ambient geluid dat soms doet denken aan de oude downtempo tracks van The Cure. Lieve welterustenmuziek is het, met een track als Ecstacy als spacy hoogtepunt. Aan de hoes van 'jj no 2' te zien houdt jj trouwens wel van spacen.

Dan nog even terug naar Patricia Paay. Want alhoewel ik nog lang geen veertig ben, heb ik bijna al haar albums. Ik zat gisteren dus tegen de tv geplakt toen Pats eerst onthulde hoe ze een knulletje van 25 haar bed in had gesleept en vervolgens op centimeters hoge stiletto's over het podium vloog. Naast Who's That Lady heeft ze ongeveer dertig jaar geleden een hele rits hits gescoord die nog altijd lekker klinken. Malibu, Someday My Prince Will Come - in het online Patricia Paay Museum zijn ze allemaal terug te vinden. Maar het aller- allerleukst is haar Nederlandstalige tijd, helemaal aan het begin van haar carrière, met wat ze toen waarschijnlijk beatmuziek noemden. Het bekendst is Je Bent Niet Hip, maar andere hoogtepunten zijn Dat Is De Liefde, Als Dat Zou Kunne (zonder n), Sim Sala Bim (een vertaling van Lulu's Boom Bang-a-Bang), Corriamo, Grote Katastrofe en Oh Oh, Wat Was Jij Groen. En Love In. En Dat Hoeft Niet Voor Mij. En Ik Herinner Mij. En Tambourine Girl. En Dat Komt Door Jou. En vooruit: Kleine Tovenaar is ook best geinig.

Tot slot dit: She-Wolf van Shakira is een leuk liedje met dito video. Uiteraard duiken er op YouTube dan weer allerlei imitaties op. En nu we het toch over gays hebben... Klik!