Goede daden doen? My ass!

Gisteren kwam vriendlief verrukt thuis. Hij had 'die ene blonde van Hart van Nederland, niet Cilly Dartell' een glimlach bezorgd. De afgetobde presentatrice (hoogstvermoedelijk hebben we het hier over Milika Peterzon - wat bij mij meteen de vraag oproept: krijgen de dames bij SBS6 een mal pseudoniem voordat ze aan de slag mogen als nieuwslezeres?) stond met ongeveer achttien Albert Heijn-tassen te hannesen bij de kassa, toen ze een fles wijn uit haar handen liet kletteren. Wat volgde was een hele diepe zucht uit haar presentatiemond. Er gebeurde niets, dus Milika vroeg of er iemand kon komen die even kon helpen opruimen. Al dat glas en zo. Tegelijkertijd pakte ze een nieuwe plastic AH-tas. 'DAT IS 22 CENT!', krijste het kassamutsje. 'Wacht maar, die betaal ik wel', was het vriendelijke gebaar van mijn vriend die al lang en breed aan de beurt was.

Vandaag. Ik stap uit de Bruna naar buiten en zie hoe een ietwat verward uitziend figuur met fiets en al op het betonnen bankje op het plein probeert te landen. De fiets klettert tegen de grond, de man - een jonge vent nog - knalt met zijn hoofd tegen het beton. Naast hem zit een vrouw op het bankje, met een halfvolle (in haar ogen halflege) fles drank roerloos voor zich uit te staren. De man - een dakloze denk ik, niet zo'n vieze aangekoekte, maar met kortgeknipt haar en slechts hier en daar een bult en wat opgedroogd bloed - blijft al even roerloos liggen. 'Gaat het?', vraag ik. De kerel kijkt me grijnzend aan. Best een leuke lach eigenlijk, al mist hij een voortand. Hij kruipt onder zijn fiets vandaan, maar z'n been zit bekneld onder het frame. Toch schuift hij langzaam in een zittende positie. Ik pak het fietsstuur vast en trek de opvallend nieuw uitziende fiets van zijn been. En toen gebeurde het: 'BLIJF MET JE POTEN VAN MIJN FIETS AF!'

Zo. Daar kon ik het weer mee doen. Ik zal nog eens iemand helpen. Sorry hoor, dat ik besta.