Gisteravond, kwart over zes, in een overvolle tram 3 naar Loosduinen, Den Haag. Tegenover mij twee jongetjes van een jaar of twaalf - eentje met sluikblond haar dat in z'n ogen hing, de ander met een pluizige bos uitgekamde krullen. Het gesprek ging over de muziekles van juf Marja. Sluikblond had zojuist Djembéles van Marja gehad, maar was te laat en had daardoor slechts een wrakkig trommeltje kunnen bemachtigen. 'Dat doet pijn joh, aan je handen.' Pluis had die les een week eerder gehad, waarbij hij volledig was uitgeput. 'Zwéten, joh!' Ook nu leek het leven bijna uit hem te vloeien. Flauw van verveling hing Pluis in z'n stoel. 'Ik kan niet meer, ik ben hé-le-maal op!' Een diepe zucht. Sluikblond zuchtte mee. Om zijn lamlendigheid kracht bij te zetten slingerde hij zijn tas onder de stoel. 'Help je mij er aan herinneren dat ik mijn tas onder de stoel heb gezet? Anders vergeet ik hem. Ik ben nogal vergeetachtig, de laatste tijd.' Even dacht ik dat ik twee als pubers vermomde bejaarden tegenover me had, maar toen ging de telefoon van Pluis. 'Hoi mam. Ja, we komen eraan. Mogen we pizza bestellen? Aaaaaah?' Hij lachte zijn beugeltje bloot en zei tegen sluikblond: 'We eten pasta met courgette en crème fraiche. Dat is mijn lievelingseten! Al eet ik de pasta en de saus apart. Want pasta mét saus vind ik niet lekker.' De reactie van sluikblond: 'Jij bent zeker het type dat droge macaroni eet.' 'Ja', zei Pluis. 'Eigenlijk ben ik best wel gek.' En daar kwam het beugeltje weer tevoorschijn.
De jeugd van tegenwoordig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten