Alweer een maand of wat volg ik een stuk of tachtig mensen via Twitter. Sommige daarvan ken ik persoonlijk, anderen vakmatig en een deel ken ik alleen omdat ze beroemd zijn. Dat is meestal leuk, soms interessant, maar vaak ook vreselijk onzinnig. Ook ik Twitter er op los, maar weet vaak niet wat ik moet vertellen. Vaak een verwijzing dan maar, naar een blogbericht als deze of naar andere sites die ik al internettend tegenkom. Want om anderen te vermoeien met m'n koffieconsumptie? Nou nee...Wat me opvalt is dat iedereen allerlei interessants meemaakt of doet - onderweg of gewoon achter het beeldscherm van de computer. Iemand schrijft 'Geweldig interview gelezen met Tommy Wieringa in HP'. Eigenlijk zegt zo iemand: 'Kijk mij eens met mijn intellectuele bagage die ik zomaar even uit m'n mouw schud.' Vaak wordt ook maar de helft verteld, want achter 'in HP' hoort eigenlijk 'terwijl ik op de wc zit met recht onder me een stinkende drol maar ik dwing mezelf altijd eerst het verhaal uit te lezen want anders gaat het halve blad ongelezen de papierbak in.'
Maar dat past niet in 140 tekens. Iedereen probeert zichzelf zo scherp mogelijk neer te zetten in dat kleine bestek van die vijftien, twintig woorden. Het wordt pas leuk als mensen hun eigen stijl ontwikkelen - en daarvan volg ik er een aantal. Overigens is Twitter als medium te vluchtig om er lang bij stil te staan, laat staan dat je complimenten uitdeelt aan andere Twitteraars over de kwaliteit van hun berichten. Misschien moet ik daar maar eens mee beginnen. Is vast goed voor mijn imago.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten