Even bellen met Mariska van Kolck

Zeg Maris, waarom doet Leco jou eigenlijk niet?
‘Lieve schat, dat heb ik toch helemaal niet nodig? Ik kan dat gewoon zelf.’

Dacht je dat Sylvie en Yolanthe ook alles zelf bedenken?
‘Neeeeeeee, maar dat zijn nog van die meisjes. Die moeten nog een eigen stijl ontwikkelen. Ik heb dat allang in mijn vingers.’

Hoe zou jij je stijl omschrijven?
‘Ik pas mij altijd honderd procent aan aan mijn omgeving. Jij weet natuurlijk dat ik een prachtig programma presenteerde over dagtochtjes in Nederland, kom, hoe heet het ook alweer. Wekelijks zag je me in de weer op tandems, kerktorens of imkerbezoek. Dan trek ik natuurlijk een lekker makkelijke bodywarmer aan en grote wollen vesten.’

Dus toen je hoorde dat de André Hazes-musical in première ging…
‘Heb ik me geen moment bedacht. Die Raggel is natuurlijk bloedordinair, dus ik dacht: daar móet ik overheen. Dus wat heb ik gedaan: mijn vooronder gecontroleerd op zijkantlekkage, uit met die slip en gáán met die banaan!’

Vijftig Tinten Grijs-maand

Gisteren zag ik Heleen van Rooijen op tv. In steenkolen-Engels kraaide ze over haar nieuwe boek met als onderwerp een geile gigolo, dat geloof ik in de Verenigde Staten wordt uitgebracht. 'Wat E.L. James doet, dat deed ik al veel eerder', moet de stoutste schrijfster van Nederland gedacht hebben. In haar nieuwste boek maakt ze bekend dat ze voor 35 euro een mannelijke hoer had ingehuurd en wat ze allemaal met hem heeft uitgespookt. Zo'n twintig vrouwen sloegen Heleen besmuikt gade terwijl die in een gorgelende geheimtaal een passage uit haar boek voorlas.

Echt spannend wilde het niet worden, al is het voor Heleen te hopen dat ze een graantje kan meepikken van de vrouwenpornohype die heerst. E.L. James loopt lekker binnen met haar neurotisch opgeschreven martelfantasietjes. In de wereldwijde bestsellerlijsten beslaat ze de hele top drie met haar Vijftig Tinten Grijs en de vervolgdelen daarop. Dat wil ons ondeugende Heleentje ook wel.

Heleen is niet de enige die geld ruikt, of aandacht. De hele maand november is het 'Vijftig Tinten Grijs'-maand op Net 5. Ze proberen de zender uit het slop te trekken met een serie 'erotisch getinte' films die iedereen die zich daarvoor interesseert al honderd keer heeft gezien, zoals Eyes Wide Shut, 9,5 Weeks en Basic Instinct. Ze brengen de grijsgedraaide films aan de man als volgt: “Bind jezelf vast aan je stoel en blijf zitten voor heerlijke klassiekers." Ooh la la!

Ook zal een rijtje BN'ers komen opdraven voor een I Love-programma, waarin ze de onderwerpen over de tong laten gaan die aan bod komen in de E.L. James-boeken. Hopelijk zijn dat geen derderangs cabaretiers die met rode oortjes mogen komen vertellen hoe kinky ze eigenlijk hadden willen zijn, maar dat ze dat natuurlijk heus niet echt doen, hihihi. Of reality-sletjes uit Secret Story, de Big Brother-kloon die Net 5 in 2011 weer op de kaart had moeten zetten. Ongetwijfeld komt Heleen van Royen ook voorbij. Dat gigolo-boek verkoopt zich natuurlijk niet vanzelf.

Haartransplantatie

Het is druk in lijn 10. Op het Weteringcircuit stappen twee vrouwen en een man in, zo te horen collega’s van elkaar. Ik val in het gesprek op het moment dat het gaat over de gemiddelde leeftijd van de afdeling waar de drie werken. We noemen ze even Vrouw1, Vrouw2 en Paul.

Vrouw1: ‘Wel fijn, een beetje vers bloed. En lekker jong ook.’
Vrouw2: ’36. Noem je dat lekker jong?’
Vrouw1: ‘Het trekt in elk geval de gemiddelde leeftijd niet omhoog. Die is 37.’
Vrouw2: ‘Wie zijn er allemaal ouder dan 37? Marijke, die is 49, Paulien…’
Vrouw1: ‘René is 45. Dat zou je echt niet zeggen.’
Vrouw2: ‘Nee, inderdaad. Nog een flinke bos zwart haar en geen enkele rimpel.’
Vrouw1: ‘Als ik René naast jou zou neerzetten, zou ik hem jonger schatten, Paul.’

Paul: ‘Nou, bedankt hè?’
Vrouw1: ‘Maar serieus. Hij ziet er een stuk jonger uit.’
Vrouw2: ‘Ja, nu je het zegt.’
Vrouw1: ‘Paul is dan ook al helemaal grijs, als hij het niet verft.’
Vrouw2: ‘En je kin gaat een beetje hangen ook, Paul.’

Paul: ‘Sja... M’n kop begint behoorlijk te veranderen. Maar grijs haar vind ik niet zo erg. Wel dat het snel dunner wordt.’
Vrouw1: ‘Dan neem je toch een haartransplantatie? Dat heeft Gerard Joling ook gedaan. Maar het is heus niet alleen voor homo’s hoor.’
Vrouw2: ‘En je verft je haar toch ook al? Dan is zo’n transplantatie niet eens zo’n grote stap.’
Vrouw1: ‘Bij Gerard Joling valt het alleen op omdat iedereen het weet. Van jou weet niemand het.’

Paul: ‘Behalve jullie. En de hele tram.’
Vrouw1: ‘Woehaha! Jij schaamt je toch niet omdat je je haar verft, Paul?’

Ze stappen uit op het Weesperplein. De twee vrouwen zich van geen kwaad bewust en de man een kopje kleiner.

Respect? My ass!

Donderdag, 08.15 uur. Bus 65 richting Amstelstation. Ter hoogte van de Borneolaan staat een dikke negermeid in een veel te strakke jeans met aan een touwtje een allerschattigst knulletje van een jaar of drie. Als de bus stopt voor de halte, knalt ze nog net een hubbabubba aan stukken en slobbert die omstandig haar mond weer binnen.

Geïrriteerd trekt ze het jongetje achter zich omhoog de bus in. Ze wankelt door het gangpad, haar ene hand met een mobieltje tegen het oor, de ander trekt het jongetje voort. Ze plant het kind op de lege stoel voor me en gilt in de telefoon: 'BEN IK WEER! Waar was ik ook alweer gebleven. O, ja. Me kind dus. Loopt zomaar de straat op dus heb ik hem een riempje omgedaan. Een commentááár joh! Niet normaal. Waar bemoeit iedereen zich mee. Laat iedereen ze bek houden. Suuuuuhng!'

Al die tijd blokkeerden zij en haar kont het gangpad. Een ouder echtpaar - het vrouwtje een soort oldie-Gerda Havertong, haar man een lichte bochel - probeert zich staande te houden terwijl ze wachten tot de dikbil haar gesprek heeft afgerond. Dat wachten gaat gepaard met veel ge-tssk. Dan is mevrouw het zat. Ze prikt de meid in haar schouder en gilt: 'Zou je niet eens aan de kant gaan? Toon een beetje respect, ja?'

Dan gebeurt het. In slow motion draait de bil zich om en roept iets te nadrukkelijk in haar telefoon: 'Wacht even!' Intussen wurmt het bejaarde echtpaar zich door de draai ontstane opening en mompelt opnieuw iets over respect. 'Weet je hoeveel respect ik voor jullie heb?', gilt nu de dikbil door de bus. 'GEEN MOER! Ik moet hier mijn kind in bedwang houden en ik ben aan het bellen ja? Dat zie je toch? Je kan toch gewoon wachten tot ik je er langs laat? RESPECT? My ASS! En nou je bek houden.'

De mini-Gerda zegt nog dat 'ze wel weet uit wat voor nest jij komt' en pruttelt drie haltes later dat ze 'er alleen maar even langs wilde'. Al die tijd speelde het jongetje handjeklap met een medepassagier.

Hij zal het inmiddels wel gewend zijn, zo'n moeder.

Een avondje nieuw tv-seizoen

Ik weet het, op deze plek laat ik de laatste tijd schromelijk weinig van me horen. Op de een of andere manier ontbreekt het aan zin, tijd, inspiratie of hoe je het ook wilt noemen. En soms is het nu eenmaal fijn om als een zak aardappelen voor de tv te hangen.

Zoals gisteravond. Het nieuwe tv-seizoen is begonnen, wat betekent dat zowel de commerciële als publieke omroepen weer een enorme bak nieuwe pulp over de kijker uitstorten. Met name SBS Nederland heeft een hoop te winnen. De laatste jaren zijn de zenders SBS6, NET5 en Veronica door RTL naar de achtergrond gedrukt. Zo'n beetje alle nieuwe initiatieven draaiden uit op flops. Ze proberen het tij nu te keren met plat volksvermaak als Sterren Springen op Zaterdag, waarvan ik gisteren de herhaling zag.

Het is er allemaal weer hoor. Gerard Joling in een glitteroverhemd die zijn hit Shangri-La heeft verbasterd tot Theme Tune. Derderangs celebs als Jody Bernal die het moeten opnemen tegen 'tv-diva' Patty Brard. Het idee om BN'ers kunstjes te laten doen lijkt achterhaald, maar scoort nog altijd. Zeker als het gaat om kunstjes die live worden uitgevoerd en redelijk riskant zijn, zoals schoonspringen. Aanvankelijk dacht ik: jammer dat er water in dat zwembad zit. Maar toen Patty plat op haar bek voorover klapte voelde ik toch een soort van medelijden. Of was het stiekem toch leedvermaak?

Eerder die avond liep ik me al te ergeren aan De Modepolitie 2.0 op RTL5. Hoewel het presentatieduo vooraf wilde beweren dat ze niemand afzeiken met het programma en dat ze mensen wilden hélpen, was de toon toch te vals. Want intussen deden de makers het wel, maar dan heel gemeen achteraf via de voice-over. Terwijl een meisje wegvluchtte voor modetypjes Manon Meijers en Thijs Willekes (Thijs Wileenkus voor intimi. Waar is trouwens de Haarpolitie als je hem nodig hebt?), luidde het begeleidende commentaar: 'Daar was toch niks meer aan te redden.' Hoezo, geen afzeik-tv?

SBS6 probeerde het intussen met een fictieve talkshow, waarin de Gooische Vrouwen-karakters Martin Morero (Peter Paul Muller) en zijn tante Cor (Beppie Melissen) gasten ontvingen in hun protserige villa. Een soort Villa Felderhof, maar dan met nietszeggende types als rapper Lange Frans, die met zijn Amsterdamse accent overigens feilloos liet horen hoe slecht die Martin het Mokums imiteert. Lange Frans en Ireen Wüst deden hun best als gasten, maar hadden het zichtbaar moeilijk met het geschmier van de acteurs. Maar zoals het echte sterren betaamt gold ook voor hen: wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.'

Vlak daarna was het tweede seizoen van Wie Trouwt Mijn Zoon van start gegaan op SBS6. Dit jaar niet met de empathische Robert ten Brink, maar met de wat kleurloze Eric van der Hoff. In al zijn wanstaltigheid is het programma een schot in de roos. Wat WTMZ pijnlijk duidelijk maakt is hoeveel jonge mannen een totaal gestoorde relatie met hun moeder hebben. Zo lagen moeder Ansje en zoon Angelo innig verstrengeld samen op een bank, terwijl Ansje de bilpartij van Angelo uitvoerig betastte. Dat lijkt me niet helemaal normaal. Zij was ook degene die het hardst meehielp een partner voor haar zoon uit te zoeken. Haar oog was gevallen op een veel oudere kerel, waar Angelo niets van moest hebben. Maar ja, als mamma het wil... De overige jongemannen leken weliswaar minder onder de plak te zitten bij hun ouders, maar toch had je continu het gevoel dat er iets grondig niet klopte.

Het voert te ver om hier ook nog het supergescripte Mijn Vieze Vette Verloofde te bespreken, of de emo-crap van Memories en Het Familiediner. En dat er intussen ook nog een complete politieke strijd gaande is, gaat grotendeels aan me voorbij. Gekrakeel in vooropgezette oneliners waar oranje mannetjes met Mozart-haar doorheen schreeuwen, het doet me niks. Liever keken we nog even naar Estelle Gullit, die door Evert Santegoeds werd bevraagd over Badr Hari en Ruud Gullit. Als een ware prinses Diana zei ze over het vreemdgaan van Ruud: '3 is a little bit crowded. Maar ïk heb geen getal genoemd.' Nee echt ladylike juffrouw Hari zal nooit worden. Even later liet Estelle horen dat ze een echt nichtje was van Johan, met de Cruijffiaanse uitspraak: 'Weet je Evert, liefde doet liefde vergeten.' Mooi hoor.

Of ik een van de bovenstaande programma's blijft volgen? Nog geen idee. Eerst de pulp maar eens laten inwerken. Wie Trouwt Mijn Zoon maakt voorlopig de grootste kans.

First date

Zaterdag. We zitten bij Ruis onder de Bomen. Of letterlijk: onder de luifel, want de regen plenst met bakken tegelijk naar beneden. Aan de tafel naast ons zit een stelletje, overduidelijk nog in de leren-kennen-fase. Dat kun je zien, want van de twee voert de jongen het hoogste woord. Hij, een niet onknappe knul van een jaar of vijfentwintig, probeert haar, een beetje een nuffig dametje, overduidelijk uit de tent te lokken. De grote vraag is of zij behaarde jongens aantrekkelijk vindt.

'Kijk, gays vinden dus altijd dat ik dit moet scheren.' Demonstratief trekt de jongen z'n v-hals een stuk naar beneden en begint met z'n andere hand aan zijn borsthaar te rukken. 'Gays vinden dit dus smerig, als het er helemaal uithangt zoals bij mij. Maar ik ga het echt niet scheren hoor. Niet voor de gays. Ik hoef toch niet in l'Homo.'

'Maar het puilt uit je shirt.'

'Ja, nou? Moet ik het dan toch scheren dan? Vind jij het soms ook smerig? Nou, ik vind mannen die hun haar scheren gay. Dat je de boel daar beneden een beetje bijhoudt, ok. Dan lijkt ie nog groter ook. Maar ik ga toch ook niet m'n benen scheren? Dat is iets voor wielrenners. Als je kale benen hebt kun je harder fietsen. Dat scheelt vast een paar tiendes van seconden. Maar als je amateur-wielrenner bent is het sneu en als je helemaal niet wielrent is het gay.'

'Maar homo's scheren hun benen toch niet. Behaarde benen vinden ze juist mannelijk.'

'Potten scheren hun benen ook niet. En hun oksels. Vrouwen met okselhaar zijn lesbisch. Hou jij het wel goed bij eigenlijk? Ik vind stoppels misschien nog wel viezer dan gewoon lange haren. Jij bent een vrouw, dus is het logisch dat je je scheert. Hoe zit het eigenlijk met je punani?'

Intussen kijkt het meisje verstoord om zich heen. Dat hij z'n hele harige hebben en houden op tafel gooit wil toch niet zeggen dat zij dat ook doet? Ze hapt naar adem en zegt:

'Borsthaar vind ik eigenlijk best wel een beetje goor.'

Onder de bomen op het Van der Helstplein slaat de regen steeds feller tegen de klinkers. Dit wordt nooit meer wat, na deze eerste date.

De vlindergeliefden

Twee mensen, man en vrouw. Twintigers nog. Ze liggen op hun rug in een bed vol vlinders. De jonge vrouw betast haar verwonde benen, terwijl haar geliefde een vlinder opsnuift. Dan veren ze op en ontdoen ze zich van de zwachtels die ze dragen. Hij bekijkt de krassen op haar rug.

Naast het bed staan ze, naakt, tegenover elkaar. Hun beider haren ongewassen. Ze staren uit het raam in een muur waarvan zo te zien tientallen schilderijlijsten zijn verwijderd. Ze trekken elkaars kleding aan en voeren een intieme dans uit voor dat raam. Hij neem haar in een wurggreep en duwt haar tegen de grond. Al zoenend geeft zij zich aan hem over.

Wat volgt is een rituele paringsdans, waarbij de twee elkaar aantrekken en afstoten. Wanneer hij een beweging maakt waarbij hij denkbeeldig zijn neus afzet, komt een tweetal als soldaat verklede mannen binnen. Ze hebben lichtgevende lolly's bij zich. Gretig doen de man en vrouw zich tegoed aan de versnapering.

De soldaten blinddoeken het stel en blazen ze met koude lucht de kamer uit. Ze stommelen door een gang, waarvan de vloer is bedekt met peuken. Ze worden naar buiten gedreven, een parkeergarage in. De twee nemen gedwongen plaats in een rode mercedes, nog steeds geblinddoekt likkend aan een lolly.

De auto verdwijnt onder water, een octopus glibbert over de motorkap. De twee soldaten, of eerder desolaten, zitten voorin de auto. De een slaat een bierfles stuk op de ander. Een haai zwemt voorbij en slaat het zooitje belangstellend gade. Dan doet het stel de blinddoek af en wat blijkt: ze zijn nog steeds in de parkeergarage.

Ze keren terug naar de kamer. De ontklede muren zijn nu ineens bedekt met lijstjes vol geprepareerde vlinders. Ze vinden dit zo vreemd dat ze bijna moeten huilen. Het meisje gaat op haar kop aan het hemelbed hangen betast de jongen met haar kousenvoeten. Die kleedt zich onmiddellijk uit. Hij beschildert haar borsten met zwarte verf en raakt buiten zinnen van genot.

Het meisje pakt nu een vlinderschilderij van de muur en begint te schreeuwen naar de jongen. Die wordt ook boos en leeft zich uit op eerst een spiegel en daarna de rest van de vlinderschilderijen. Intussen verdwijnen verschillende porseleinen beeldjes symbolisch naar een zeebodem.

De jongen en het meisje gaan elkaar nu te lijf op het bed. Er is vuur en bloed. Ze moeten huilen en vallen in slaap. De desolate soldaten zijn inmiddels met bezems in de weer om de chaos op te ruimen. Ineens blijkt alles een flashback. De jongen ruikt aan een vlinder. Ze veren allebei op en kijken naar de muur: alle vlinderschilderijen zijn verdwenen.

Was het een droom? Nee! Was het een fantasie? Nee! Het was de zoveelste vage videoclip van Sigúr Ros! Kijk zelf:

De kip, de vajayjay en het ei

Laatst kwam ik op Griekenland een kip tegen. Daar moest ik vanmorgen weer aan denken toen mijn collega het had over zijn kippen, die regelmatig van de leg zijn. Toen ik in Griekenland was, bedacht namelijk ik een geavanceerder systeem waar kippen slimmer bij af zijn tijdens het broeden. Heel simpel: waarom stopt de kip het ei niet terug in z'n eierhol - of hoe heet dat bij die beesten - en broedt zij het inwendig uit?

De kip hoeft hierdoor geen nest te bouwen, gaat gewoon lekker de hele dag haar gang en na een week of wat, zeg op het moment dat het ei op barsten staat, poept ze het weer uit. Ik legde dit idee voor aan mijn collega's, maar het landde nog niet direct. Collega 1 zei: 'Dat terugproppen vind ik zielig voor de vajayjay van de kip.' Collega 2: 'Wat als het ei breekt in de kip? Dat kan pijnlijke situaties opleveren als ze aambeien heeft.'

Nu weet ik niet hoeveel kippen er met aambeien rondlopen, niet zoveel lijkt me. Dus de schade zal in de praktijk waarschijnlijk meevallen. Nu de kip er nog van overtuigen dat ze haar leven veel efficiënter kan inrichten.

Excentrieke bejaarden

Kwam ik net tegen: een blog vol oude, excentrieke dames. Zie advancedstyle.blogspot.com.

Bloedverwanten - de brainstorm

'Het moet schuren.'
'Ja, anders wordt het te snel een gewone soap.'
'Dus dan doen we iets met incest of zo.'
'In de kassen? Nee, dat trekken ze niet bij de Avro.'
'Halve incest dan. Dat halfbroer en -zus met elkaar het bed in duiken.'
'Maar dan moet die broer wel al een beetje verknipt zijn. Weet je wat, dan maken we daar een homo van.'
'Dan kijkt niemand er raar van op nee. Goed opgelost.'

...

'Wat doen we met die moeder?'
'Het is wel Henriëtte Tol hè. Een rasactrice.'
'Kost ze?'
'Best veel.'
'Dan moet ze in álle scènes.'
'Dat wordt schmieren... Ben je daar niet bang voor?'
'Je zei toch dat ze een rasactrice was? Ze dráágt deze serie. Wedden dat het goed gaat?'

...

'De Avro probeert de serie te verkopen als een soort Dynasty aan Zee. Maar echt glamourous is het allemaal niet.'
'Wat zeg je? Dynasty? Dan laten we Henriëtte en Tanja Jess à la Krystle en Alexis door de modder rollen! Bitch fight!
'Dat is in drie woorden Ge Ni Aál!'

...

'Derek de Lint, Eelco Smits, Pierre Bokma, Yvonne van den Hurk... Gaan die de soapies niet overschaduwen?'
'Daar zeg je wat. We maken de rol van Tanja nóg hysterischer.'
'Die Viktoria Koblenko is toch Russisch of zo? Kan zij wel zoveel Nederlandse tekst achter elkaar onthouden?'
'Dan geven we haar toch geen tekst? Niemand die zo veelbetekenend voor zich uit kan staren als Viktoria.'
'Ziezo, ook weer opgelost.'

...

'Wacht! We halen het allochtonenquotum niet!'
'Ok. Dan wordt de vriend van Iris een Youssef.'
'Maar Iris had al problemen genoeg. Kanker enzo. Veel te gecompliceerd.'
'Dan gaan ze snel scheiden. Dat scoort: een eenzame vrouw met een ziekte. Kunnen de Avro-kijkertjes zich prima mee identificeren.'
'Zitten we alsnog met dat allochtonenquotum.'
'Laten we het wat breder trekken. We zetten wel iemand ergens in een rolstoel. Heft het gehandicaptenquotum het allochtonenquotum op.'
'Wat dacht je van een zwarte gehandicapte?'
'Dat werkt alleen als ie homo is.'
'Maar een homo hadden we al.'
'Dan krijgt ze alsnog een neger als vriend.'
'Prima. Once you go black you never go back!'

...

'Wat doen we met de locaties?'
'Er is veel budget. Rare huizen dus, met veel te grote keukens.'
'We laten de homozoon in een verbouwd station wonen. Kan de NS de serie sponsoren elke keer als er een trein voorbij raast.'
'Stoort dat niet, geluidstechnisch gezien?'
'Dat filteren we er later wel weer uit. Het oog wil ook wat.'
'Wat staat er eigenlijk in de kassen van de familie De Winter?'
'Geen idee. Doe maar iets met bollenvelden.'

...

'Toch schuurt het nog niet genoeg.'
'Meer incest?'
'Soort van. Maar wel verkapt.'
'Wat nou als we vader en zoon kutzwagers maken?'
'Dat vind ik zielig voor Roos Ouwehand. Die kijkt zo... eh... lief.'
'Dus laten we haar in een ongemakkelijke scène opscheppen over de geslachtsdelen van beide heren. Tegen de zus en dus ook de dochter.'
'Kijk... Nu gaat het ergens naar toe.'
'Wordt het toch nog een typisch Nederlandse dramaserie.'
'Draai dat subsidiekraantje maar open!'

Sjieke Nederlandse toeristen

Nederlanders in den vreemde. Het zijn over het algemeen heel beschaafde mensen, dat geloof ik echt. Maar sommige exemplaren maken het op allerlei manieren bont. Meestal doe ik net of ik ze niet kan verstaan, zodat ze lekker los kunnen gaan. Soms gaan ze er domweg vanuit dat je ook uit Nederland komt, dus bond- dan wel lotgenoot bent. Zodat je lekker samen verontwaardigd kunt zijn over alles wat de boer niet kent.

Een paar jaar geleden was ik in Athene. Henk en Ingrid bestonden officieel nog niet, maar ze zochten verdwaasd naar een gratis toilet. Het begon nog quasi-grappig. ‘Ik ga toch geen vijftig cent betalen voor iets dat ik kom brengen?’ Maar toen de spanning op de blaas toenam, sloeg de stemming snel om. ‘Als het zo moet dan pies ik wel achter een boom!’ Dit alles luidkeels en met zo’n triomfantelijke blik van iemand die in alles ‘Hoor mij nou toch eens’ uitstraalt.

Zaterdagavond zaten we op Kos te eten met Patricia van de reisorganisatie. Zij was dolenthousiast over haar werk, maar we wisten haar toch enkele frustraties te ontlokken. Over een oude vrouw bijvoorbeeld, die haar mokkend toebeet waar die koffie nou bleef. Die kon Patricia toch best even komen brengen? Het was toch all-inclusive? Daar had ze toch voor betaald?

Eerder die dag zat ik voor ons appartement met een glas wijn. Boven mij zaten twee Groningse dames die het allemaal prachtig vonden in Griekenland. Ze hadden alleen een páár opmerkingen. Over het eten bijvoorbeeld. Daarvan raakte je gelukkig niet aan de schijt, maar wat eruit kwam was zóveel dat je wel drie keer moest gaan verzitten. Verder vonden ze Schiphol maar niks. ‘Daar ontbreekt het vakantiegevoel. Je gaat niet eens met een busje naar het vliegtuig.’ Tot slot hadden ze hun vakantietiming niet helemaal op orde. ‘Ik ben al rood vanaf dinsdag en ik heb nog geen zonsondergang gezien. Vandaag blijf ik gewoon liggen. Dan maar huidkanker.’

Inderdaad, erg sjiek allemaal. Maar dat Nederlanders nogal openhartig zijn wist ik natuurlijk al. Lees hier nog maar eens hoe een zekere M. volledig losging op Mallorca.

Stekelbaarsjes

Het grillseizoen ging afgelopen donderdag van start met een wel heel opmerkelijk gastoptreden. We zaten met wat mensen op de stoep bij café Koosje, wat bij twaalf graden al prima te doen is dankzij de terrasverwarmers. Grillen, zoals wij zitten onder het hittekanon noemen, is al een tijdje vaste prik. Zodra het weer het toelaat en iedereen tijd heeft, doen we ons tegoed aan vaasjes, vlammetjes en wat er aan gespuis voorbij wandelt.

Donderdag was het meteen raak. Het terras was verder uitgestorven, maar dat belette een bejaard stel niet om pal naast ons neer te strijken. Nou ja, strijken... neer te storten. We zagen ze in de verte al aan komen wankelen, een man die bij nadere bestudering niet ouder kon zijn geweest dan 55 (en dan toch bejaard lijken) met aan zijn arm een soort Willeke van Ammelrooy, maar dan vunzig. En laddertjezat.

De Willeke droeg een lang zwart gewaad van waaronder ze wijd gebarend begon te oreren. Wat ze zei weet nog steeds niemand, want er kwam alleen onsamenhangend geraaskal uit. Toen ze eenmaal zat, kreeg ze ons groepje in de gaten. We waren inmiddels uitgedund tot een trio, maar waarschijnlijk zag Willeke dubbel: 'Wie zijn jullie allemaal!', riep ze. 'Waar gaat het over!' Toevallig waren we net de beginselen van een yell aan het oefenen, die ze met rollende tong probeerde te herhalen.

Aangezien ik naast haar zat, was ik het eerst de klos. 'Hee, ben je homo of zo. Waarom kijk je me niet aan?' Haar negeren werd pas echt lastig toen ze hoog hinnikend in mijn oor begon te gillen. Het bleek Willekes 'signature lach' te zijn, die ze later losliet op mijn tafelgenoten.

Ze werd een beetje kribbig toen we haar bleven negeren. Ze voegde R. toe: 'Wat ben jij een klein mannetje. Als ik wil kan ik je zó omrollen! HAHAHAHAHAHA!' Al die tijd had haar partner in crime maar weinig gezegd. Toen de Willeke voor drie kwartier naar het toilet verdween kwam hij pas een beetje los. 'Jongens, doen jullie die yell nog eens? Dan kan ik ook een beetje lachen.'

Toen hij de vrouw uit de wc had gevist, was ons gezelschap weer uitgebreid tot vier. Ze deed een poging tot een dansje en riep: 'Heee! Moet je kijken! Een stekelbaarsje!' De vrouw wees naar het baardje van T., en begon opnieuw keihard te lachen. 'HAHAHAHA! Het zijn bijna allemaal stekelbaarsjes!' De Willeke blééf er bijna in.

Pas toen ze om seks begon te bedelen (R., achteraf: 'Ik zou d'r wel doen.') werd haar man het zat. Ze stonden op en waggelden weg. 'Nou, dan doe ik het wel gewoon weer met hem! HAHAHAHAHA!'

Hologram

Na al die jaren stond ie ineens weer op het podium, de doodgeschoten hiphopheld Tupac Shakur. Als vanouds flashte hij zijn sixpack en z'n tatoeages, maakte de van hem bekende en inmiddels gedateerde hiphopmoves en rapte de longen uit zijn lijf. En dat terwijl Tupac dus alweer zestien jaar dood is.

Het publiek viel stil toen ze oog in oog stonden met een bedrieglijk echt lijkend hologram. Het schijnt dat de erven Shakur hun goudmijn nu op wereldtournee willen sturen. Ook de dames van TLC ruiken geld. Het trio moest er tien jaar geleden noodgedwongen de brui aan geven toen zangeres Lisa 'Left Eye' Lopes jammerlijk verongelukte. Nog even probeerden ze het met z'n tweeen, maar TLC doofde uit als een kaars in de nacht.

Maar nu komt er dus ook een Lisa Lopes-hologram, waar de andere TLC-leden wereldwijd goede sier willen maken. Een heel goed idee, of lijkenpikkerij? Het biedt in ieder geval honderden nieuwe mogelijkheden.

Madonna bijvoorbeeld, die de laatste tijd een beetje moe oogt. Ze kan zichzelf de wereld rond sturen, in een van haar 45 re-inventions. Of allemaal tegelijk. Dat het publiek met een smartphone mag stemmen: nu willen we de Like a Virgin-Madonna! En straks het tutje van You'll See!

We maken er een game van. Zet een hologram van Whitney Houston op het podium en deel laserguns uit aan het publiek. Wanneer ze de hoge noot van I Will Always Love You niet haalt, knallen we haar aan flarden dat podium af. Doe hetzelfde met Celine Dion, die een dergelijk lot overkomt al bij de eerste tonen van haar vreselijke Titanic-lied.

Hele thema-tours zie ik voor me. De 27 Club Tour, met Amy Winehouse, Kurt Cobain, Janis Joplin en Jim Morrison. De Beatlesmania doen we dunnetjes over en de Rolling Stones keren terug in jonge gedaante. Of we gaan opnieuw heel Live Aid uit 1985 bekijken, wat toch het allerbeste Queen-concert aller tijden bevatte. (Update: Queen says no.)

Nog even en we hebben geen echte sterren meer nodig. Dus Geer en Goor, Nick en Simon, Jan Smit en Karin Bloemen: bedankt voor de moeite en tot nooit meer ziens.

A Night with Joan

Het had wel iets van een veredelde powerpoint-presentatie, die Joan Collins afgelopen vrijdag gaf in het Nieuwe De La Mar in Amsterdam. Bij binnenkomst in de zaal stond er op het podium naast een kamerscherm een groot wit doek, waarop in goedkope computerletters 'A Night with Joan' stond te lezen. Eromheen knipperden tientallen gezichten van Joan door de 78 jaren heen. Heel even dacht ik: dat belooft niet veel goeds.

Vlak daarvoor stikte het in de foyer al van de Vanessa's, Gordons, Maik de Boers en Bouvrietjes. De 'sterren'vielen echter nauwelijks op, want ze werden in drommen omringd door alle homo's van Amsterdam - op een paar na. In de zaal zaten we links naast Christine Kroonenberg (die in het echt nog bruiner is dan de ook aanwezige Patty Brard). Rechts stommelde een omaatje de trap op dat leek op de moeder van Marijke van Helwegen (uiteraard ook in de zaal) en het eeuwig in cellofaan verpakte levende kunstwerk Fabiola. Alleen Hans Klok was er niet, maar die had op Facebook al laten weten dat hij zaterdag ging.

En ineens stond ze daar. Joan Collins. Het publiek sprong als één man omhoog en gaf haar een minutenlange ovatie. Joan ging gekleed in een zwarte, schouderloze top en droeg een al even glimmende strakke zwarte legging. Een cameltoe met glitters, constateerden we al snel. Mijn goede vriendin Judith constateerde dat je op bepaalde leeftijd beter geen cameltoe meer kunt laten zien, maar goed: alles voor de kunst.

Het kunstje van Joan bestond eruit dat ze losjes over het podium zwierend anekdotes opdiste uit haar lange carriere. Nu is opdissen niet het goede woord, want voorlezen dekt beter de lading. Geholpen door een onzichtbare autocue leek het alsof ze haar eigen Wikipediapagina voordroeg, hier en daar voorzien van een goed getimede grinnik of een rake oneliner. Ze moest er even inkomen, maar het duurde niet lang of ze had de zaal in haar greep. Op het diascherm toonde ze beelden uit haar verleden. We zagen haar worstelen met een reuzenmier en later met Krystle, haar aartsvijand in Dynasty.

Over haar privéleven liet ze maar weinig los. Geen dirt over haar affaire met Warren Beatty of andere Hollywoodfiguren, maar keurige belevenissen met haar echtgenoten die al even keurig genummerd werden: 'And that was husband number three!'

Het ging dus vooral over die hele lange carriere, die begon met spektakelfilms en dreigde te eindigen in allerlei b-garnituur met bijvoorbeeld die mieren. Samen met zus Jackie broedde ze op een comeback, namelijk die van überbitch. Toen Aaron Spelling dat zag, ontstond Alexis Colby en de rest is geschiedenis.

Het is een beetje onduidelijk hoe het komt dat Joan nog altijd zo'n megaster is dat ze met gemak 10.000 euro durft te vragen voor een interview. Na Dynasty raakte haar carriere versnipperd en was ze slechts sporadisch op tv te zien. Vaak gaat het er alleen maar over hoe goed ze er nog uitziet, voor iemand van 78. En dat doet ze ook. Na de pauze praalde ze in een prachtige glamourjurk en reageerde ze een stuk minder gescript op enkele vragen vanuit het publiek.

Voor we het doorhadden was het alweer voorbij. Het was een vermakelijke avond die voor de vips nog even doorging met een afterparty, waar Jeroen Krabbé nog even met Joan op de foto ging. Wat ze van het Amsterdamse publiek vond? Warm, goedgekleed en welbespraakt, zo twitterde ze de volgende ochtend. Wel was ze slecht te spreken over de vipservice van de KLM: aan boord was alles prima, maar dat ze in een BUS naar het hotel werd vervoerd? Daar had ze sinds haar vijftiende niet meer ingezeten.

Je bent een diva of je bent het niet, natuurlijk.

Bejaardenparfum

Alweer acht jaar geleden ben ik gestopt met roken. Als dank daarvoor kreeg ik mijn reukvermogen terug. Sindsdien ben ik gezegend met de eigenschap dat ik echt álles ruik. Denk ik. Heel goed ruiken is natuurlijk handig, maar het heeft ook zo z´n nadelen. Zo hoeft een collega maar even in de rook van een tramhalte hebben gestaan en ik ruik dat. En mensen die lyrisch raken bij de geur van versgebakken brood, die snap ik al helemaal niet. Ik mijd supermarkten als Albert Heijn als de pest als ik weet dat er zo´n afbakker z´n werk staat de doen. Werkelijk de hele winkel meurt naar die weeige broodlucht. Ook ga ik bijna over mijn nek als ik ´s ochtends de broodtrommel opendoe.

Maar versgebakken brood is niets vergeleken bij mensenluchtjes. Mensen die uit hun straatje stinken à la. Daar gooi je gewoon een pepermuntje in en ze zijn prima te hachelen. Veel viezer is het om de hele dag in iemands schoenenlucht te moeten zitten. Of in de stank van oud, bejaard zweet. Gisteravond was het weer eens zover. We gingen naar '1001 Nacht', een voorstelling van het Zuidelijk Toneel met Marc-Marie Huijbrechts en de Ashton Brothers (Wat ik ervan vond? Plat, ordinair en bij vlagen een aardige act. Een paar Ashton Brothers bijvoorbeeld, die in gorillakostuums seks met een negerslaaf uitbeeldden. Lees hier de recensies, die uit de Volkskrant komt nog het dichtst in de buurt van hoe ik het heb ervaren.)

Afijn. Ik rook het al toen ik ging zitten. Heel even dacht ik dat het zomerjasje dat ik na maanden uit de kast had gerukt geen ritje langs de stomerij had gemaakt. Maar aangezien ik al mijn jasjes de hele tijd laat stomen was dit geen optie. Ik rook rechts aan mijn frisgewassen vriend en fluisterde in zijn oor: 'het riekt hier.' Hij rook rechts aan de vrouw naast hem en vermoedde in haar de boosdoener. Gelukkig, dacht ik nog. Dan kon hij dus als buffer fungeren. Maar wacht, nu rook ik ook de geur van kleding die al weken niet is gewassen. Links van mij zat een wat muizig mens in een groezelig grijs t-shirt met haar programmaboekje te wapperen. Mijn kant op. Tegelijkertijd geeuwde ze, ook mijn kant op. Een onbeschrijflijke putlucht drong mijn neusvleugels binnen: zuur, rot, zwavel. Zweet. Ze stonk uit haar mond naar zwéét!

Het eerste kwartier van de voorstelling heb ik geprobeerd het te negeren. Toen bleek dat die zweetlucht niet uit de dame haar mond kwam, maar uit haar oksel. Dat merkte ik toen ze enthousiast begon te klappen en de stank aanzwol tot orkaankracht. Terwijl ik met m'n tanden op elkaar zat te vloeken vervuilde zij mijn aura met haar verstikkende odeur. Uiteindelijk heb ik een uur en twintig minuten mijn adem ingehouden en toen was het pauze.

Wie ervaring heeft met toiletemmers op campings, weet dat je die na het vullen niet te lang in de hitte moet laten staan. Dan komt er een dik vel op de urine en de boel gaat broeien, schiften en uiteindelijk gisten. Trek je daarna het deksel eraf (dat is dan al een klein beetje vacuum gezogen dus dit gaat met een klein sisje), dan slaat de allesbedervende stank gelijk op je keel en op je ogen. Alleen als je over een ijzersterke kokhalsreflex beschikt valt de boel te redden, maar de paniek die je bekruipt... Tranen met tuiten!

Het was dus pauze. Na alle stankvarianten gehad te hebben kwam er nog eentje bij toen de vrouw ging staan. Die van de hierboven beschreven toiletemmer. En inderdaad: kokken met tranen in m'n ogen.