Ik ken iemand

Oftewel: blind items. Dingen die mensen vertellen of waar je ze op betrapt, maar waarvan het niet leuk is het meteen door te bazuinen. Dus doen we het anoniem. Voor de intimi: meeraden mag, maar niet in de reacties.

Ik ken iemand die met haar vinger door haar bezwete oksel gaat, die vinger in de suikerpot steekt en haar met suiker beplakte vinger in haar mond stopt. Een volwassen iemand. Geen kind.

Ik ken iemand die op feestjes met een blocnote rondgaat en alle aanwezige mannen ondervraagt over hun geslachtsdeel. Heeft de persoon in kwestie een bloed- dan wel een vleeslul?

Ik ken iemand die steevast doorvertelt welke verre familieleden op welke - intieme - lichaamsdelen te lijden hebben van eczeem-aanvallen. 'Dat is niet leuk voor X, maar al helemaal niet leuk voor haar man!'

Ik ken iemand die de buitenkant van z'n oor in zijn gehoorgang stopt, om daarna met z'n hoofd te schudden zodat z'n oor automatisch weer naar buiten flappert.

Ik ken iemand die haar haar nooit wast. Al jaren niet. Haar hoofd stinkt niet eens heel erg, maar van dichtbij hangt er een vette walm om haar heen.

Ik ken iemand die souvenirs verzamelt uit vakantielanden: kleine doosjes van hout of metaal. Het is een indrukwekkende collectie waarvan niemand weet dat deze gevuld is met allerlei soorten wiet en hasj.

Ik ken iemand die z'n zakken volpropt met suikerzakjes, koffiemelkcups en servetten voor hij een horecagelegenheid verlaat. In opdracht van zijn moeder.

Ik ken iemand die lang geleden de hoer speelde onder de naam Eva de Bruin.

Ik ken iemand die de NSB-parafernalia van zijn grootvader op de zolder van zijn ouders had ontdekt. Maar dat mag ik aan niemand doorvertellen.

Ik ken iemand die de toiletbril en de wc-pot met papier bekleedt voordat ze gaat poepen. Nog voor het vegen trekt ze alles ongezien door omdat ze het te goor vindt om naar te kijken.

Ik ken iemand die haar gasten ongevraagd drogeert door ze soep met hasj voor te zetten.

Ik ken iemand die zelf vindt dat hij erg goed kan zingen. Zo mooi zelfs dat hij zijn collectie minidiscs met eigen opnamen keer op keer opzet. Helaas is zijn hardrock-grunt niet om aan te horen.

Ik ken iemand - met een vooraanstaande functie - die zijn beeldscherm heeft verschanst achter een stapel papier. Hij speelt de hele dag patience.

Ik ken iemand die elke avond lang overwerkte. Toen hij van baan veranderde, bleek zijn computer vol te staan met de ranzigste hardcore porno.

Ik ken iemand die haar eten altijd bij de traiteur haalt en in haar eigen servies opdient, waarbij ze glashard beweert dat ze alles zelf heeft gekookt.

Ik ken iemand die het fijn vindt om te huilen omdat haar tranen haar zo lekker smaken.

Ik ken iemand die zichzelf een grote speler waant in de mediawereld. In werkelijkheid heeft deze persoon niet eens een kantoor en tankt hij of zij wekelijks liters alcohol weg. Dat laatste gebeurde overigens ook al toen de persoon in kwestie nog wel een kantoor had.

Ik ken iemand die het ondergoed van zijn veroveringen in zijn bureaula verstopte.

Ik ken iemand die zijn hele huis heeft volgestouwd met magnetrons en andere keukenapparatuur. Hij is een ster in slagzinnen bedenken en wint keer op keer.

Nieuwe muziek

Even wat video's die meer dan de moeite waard zijn. Te beginnen met de heren van Chromeo, die een erg geestig filmpje in elkaar gedraaid hebben.



Ook leuk, nieuw en fijn is Katy on a mission, van Katy B:


Katy B kenden we al van Magnetic Man, hieronder in een geweldige live-versie van Perfect Stranger:


Cloud Nothings – Should Have. Met in de video een verslaving die ik nog niet kende: het eten van haar. Tot je ervan moet kotsen.


En dit is er eentje om vrolijk van te worden: Medi met How would You Do It.


Rapster Nicky Minaj als Marie-Antoinette:


Vage shit van Warm Ghost: Open the Wormhole in your Heart.


En deze is echt shocking: South Central met The Day I Die:


Tot slot een nieuwe ontdekking, Light Asylum:

Mijn P.R.-nachtmerrie

Goed, we kwamen dus terug van onze vakantie. Maar toen we onze straat in reden was deze voor een groot deel afgezet. Bewoners lieten ze gelukkig door, maar niemand gaf antwoord op mijn vraag waarom er op deze vroege zondagochtend aan de weg werd gewerkt.

Het viel me op dat het alleen vrouwen waren, die oranje hesjes droegen over blauwe overalls. Ze hadden zich opgesteld tussen de bomen langs het kanaal dat langs onze straat loopt en keken ons geïrriteerd na: de straat was immers afgezet?

Toen we onze zwarte Ford Mustang de oprit op wilden draaien, was daar ook weer een groep vrouwen aan het werk. Op hun knieën trokken ze de klinkers uit de grond. Deze vervingen ze door fel fluorescerende steentjes in de kleuren geel, groen en roze. 'Wat zijn jullie aan het doen?', vroeg ik. Een van de dames, een meisje nog, zwiepte haar paardenstaart de lucht in en zei: 'We zijn een guerilla-actie aan het voorbereiden.' 'En weet de eigenaar van deze oprit hiervan?', vroeg ik haar. 'Jazeker, daar hebben we toestemming voor gevraagd', zei het meisje, waarbij haar paardenstaart instemmend meeknikte. 'Waarom weten wij dan van niks?'

Het meisje keek alsof ze water zag branden en zei toen: 'Wij zijn van W.R.P.R. en we vragen altijd netjes toestemming voor onze acties. Als jullie niet reageren omdat jullie bijvoorbeeld doodleuk op vakantie gaan, is dat niet ons probleem. Typisch een gevalletje van overmacht. En vanmiddag komen er cameraploegen om onze guerilla-actie te filmen.'

Het werd tijd om kwaad te worden. 'Er komen helemaal geen cameraploegen, want die hele actie van jullie gaat niet door.' Al die tijd stond de Ford Mustang voor de oprit te ronken. Ik stapte in en chauffeurde het gevaarte over de oprit, waarbij zo'n tien meisjes met paardenstaarten alle kanten op stoven. Ik stapte uit en zei tegen het meisje met de eerste paardenstaart: 'Je kunt kiezen: voor het einde van de ochtend hebben jullie alles in oude staat teruggebracht. Of jullie gaan nu weg en ik huur een klusbedrijf en we verhalen alle kosten op W.R.P.R.'

Wat er toen gebeurde had ik nooit verwacht. Het meisje zette al haar stekels uit en gilde: 'Wij gaan jullie helemaal kapot maken! Reken maar dat die cameraploegen er komen. Ze zullen precies filmen hoe jullie onze guerilla-actie hebben verziekt! Hier ga je spijt van krijgen, eikel!'

Woedend werd ik wakker.

SMS-missers

Au... Soms is die autocorrectiefunctie in de iPhone erg handig. Maar vaak ook helemaal niet. Kijk maar:






Meer bij Oddee.com.

Madonna vs. Lada Gaga

By the way: I'm back. Later meer over Thailand, een p.r.-nachtmerrie, business class, C-quint, de Razzies, of een selectie uit deze onderwerpen.

Ach krijg toch de tyfus!

Ik bedoel natuurlijk: ook een gelukkig 2011! We zitten in tramlijn 2, zo’n beetje halverwege de rit, ongeveer ter hoogte van het Valeriusplein. Een verlepte vrouw met sluikgeel haar probeert uit te checken met haar OV-Chipkaart. ‘Teringjantje!’, gilt ze vervolgens tegen niemand in het bijzonder. En nog een keer: ‘Wat een tyfuszooi. Krijg toch allemaal de tyfus.’ Dan banjert ze zonder uit te checken naar buiten in haar grote rode windjack, haar boodschappentas woest om zich heen zwaaiend. De rest van de tram, alleen maar nette mensen verder, kijkt haar meewarig na.

Halte Hoofddorpplein. Een bekend gezicht, of liever gezegd: een bekende stem stapt in. De teckelfluisteraar. Ook dit is een verlepte vrouw, in haar geval met sluik roodgeverfd haar. Met een beslagen bril probeert ze haar weg te vinden tussen de vele passagiers, terwijl haar teckel alle kanten opschiet. Met z’n voorpootjes bestijgt het beest een bagel-etende, nogal nuffige dame, die de teckelfluisteraar verschrikt aankijkt. Die zegt alleen maar: ‘Neeee, dat mag jij niet hè! Taartjes zijn niet voor hondjes! Ga maar leggen! Ga maar lekker effe leggen! Nog twee haltes en dan gaan we eruit en dan krijg jij een hóndentaartje!’ Ze kijkt verrukt om zich heen, maar de teckel lijkt te zeggen: ‘hoe kan ik nou weten wanneer dat is, ik kan toch helemaal niet tellen?’

Ik heb wél meegeteld: de teckelfluisteraar moet eruit bij de Delflandlaan. Helaas gaat dat niet zomaar, want een horde bontkraagjes is net ‘uit’ en moet naar Nieuw-Sloten. De teckel schiet met zijn staart tussen de poten tussen twee banken en weigert nog een stap te verzetten. ‘Luisteren, jij! Meekomen! Anders krijg je géén hondentaartje, hoor je me? Hier jij!’ Na veel tegenspartelen besluit de teckel alsnog mee te geven, maar helaas: wederom doet het uitcheckdingetje het niet. ‘Wat een tyfuszooi, mensen. Wat een tyfuszooi!’

Zouden het zussen zijn geweest, misschien?