Kansloos netwerken bij het UWV

Ik ben alweer ruim een jaar druk aan het werk, maar vorig jaar heb ik drie maanden zonder gezeten. Achteraf een heerlijke periode, want het was van 1 mei tot 31 juli alleen maar mooi weer. Maar na mijn niet-verdiende ontslag moest ik een WW-uitkering aanvragen en kwam daardoor in een ambtelijke molen terecht. Althans, dat dacht ik van tevoren.

De regel is dat je vlak voor je laatste werkdag begint met je aanvraag. Ik bel dus met het UWV en kreeg een heel aardige jongen aan de lijn. Hij vertelde wat ik doen moest, en dat kon gelukkig allemaal online. Tien jaar geleden zat ik in een soortgelijke situatie (nu werd één FTE wegbezuinigd, toen een hele afdeling). Destijds moest ik me met een enorme stapel formulieren, waaronder alle loonstrookjes uit mijn hele werkzame leven, melden bij een kantoor waar een mannetje achter een loket zat. Dat mannetje vertelde me op welke vacatures ik het best kon solliciteren. En hoe ik een sollicitatiebrief het best kon beginnen. Echt, de betutteling. Het viel me mee dat ik geen uitbrander kreeg omdat ik me pas om vijf over negen had gemeld in plaats van negen uur stipt. Dat kon ook niet, want het hek voor het gebouw zat nog op slot.

Hoe anders was de situatie nu. Vol goede moed maakte ik een DigiD aan, meldde me aan bij iets dat Netwerkplein ofzo heette en stuurde een pdf-versie van mijn paspoort de ambtelijke molen in. Dat was allemaal op mijn eerste dag als steuntrekkende werkloze. In het telefoongesprek had de aardige jongen aangekondigd dat er voor hoger opgeleiden zoals ik speciale bijeenkomsten waren. Daar zouden ze allerlei handige tips geven die hielpen bij het vinden van een nieuwe baan. 'Moet ik me tot die tijd nog ergens melden?', vroeg ik. 'Nee hoor', zei de aardige jongen. De bijeenkomst was op 14 juni. 'Maar het kan in de tussentijd geen enkele kwaad om alvast een beetje om je heen te kijken, natuurlijk', lachte de jongen.

Het werd 14 juni. Om 15.00 uur stipt meldde ik me bij een groot, glanzend pand op Amsterdam Sloterdijk. Ik had een plukje mensen verwacht dat net als ik op een 'werkcoach' zat te wachten. In plaats daarvan kwam ik in een ruimte terecht waar zeker zestig mannen en vrouwen vertwijfeld om zich heen stonden te kijken. Wat bleek: dit was een 'netwerkmeeting'. Vandaag gingen we leren hoe we online netwerken als LinkedIn en (whoehoe) misschien zelfs Twítter konden inzetten om te netwerken. En wie weet hadden we ook nog wel iets aan elkaar.

Wat er toen gebeurde was werkelijk te bizar voor woorden. Echt, Toren C was zelfs niet weggekomen met de volgende scène. Twee dames - eentje eind twintig, de ander eind dertig - in bloemetjesjurken met een witte legging eronder vroegen ons in het midden van de ruimte te gaan staan. 'De muur aan de overkant is het noorden van Nederland, de muur aan ónze kant is het zuiden. Nu moet iedereen gaan staan waar hij geboren is.' Als een schooljuf klapte de oudste van de twee in haar handen. Ongemakkelijk begonnen de aanwezige steuntrekkers door elkaar heen te bewegen. Een van de aanwezigen klom in een hoek van de zaal op een vensterbank. 'Wat doe jij nou?', kirde de jongste schooljuf. Ietwat schaapachtig volgde het antwoord. 'Ik kom uit Curacao.' Dat was lachen geblazen. Overigens kwamen de meeste mensen gewoon uit Amsterdam en omstreken, dus halverwege de achtermuur stond een pluk mensen elkaar in de nek te hijgen. 'Nu moeten jullie gaan staan waar je hebt gestudeerd'. En hup, daar dook de rest ook op het kluitje Amsterdammers.

Gelukkig mochten we ons daarna weer door de zaal verspreiden. De dames gingen ons uitleggen waarom LinkedIn handig was. 'Wie van jullie heeft LinkedIn?' 59 van de zestig vingers gingen de lucht in. 'En wie van jullie heeft Twitter?' Een stuk of tien handen bleven over. 'Twitter is anders hartstikke handig hoor. Als je ons volgt op Twitter kun je hele interessante vacatures tegenkomen.' Vervolgens ontstond een discussie in de zaal over het zoeken van werk via internet. Of dat niet gewoon via vacaturesites kon. Maar toen bleek dat het bij de sollicitatieverplichtingen óók telde als je je LinkedIn-profiel bijwerkte, verstomde het gemor.

Na een kwartier gezwatel over sociale media pakten beide schooljuffen een mandje. De twintiger deelde oranje usb-sticks uit, de dertiger blauwe. De oudste riep vervolgens: 'Hou nu allemaal je usb-stick in de lucht. Zestig verbaasde armen zwaaiden omhoog. 'Willen degenen met een oranje usb-stick in een kring gaan staan?' Aarzelend kwam een kring tot stand. 'Willen degenen met een blauwe usb-stick een kring vormen om de oranje mensen heen?' zo gezegd, zo gedaan. 'Nu tel ik tot drie en draaien alle oranje mensen zich om. Je stelt je voor aan degene die tegenover je staat en dan ga je met die persoon netwerken!' Nog voor ik What The Fuck kon denken klonk het 'Een! Twee! Drie!'.

Een soort van jongen of een man draaide zijn vlassnor naar me toe. 'Hi! Ik ben Stacey.' Stacey bleek middenin een metamorfose van man naar vrouw te zitten, of andersom. Ik heb het niet durven vragen. Maar Stacey moest een periode overbruggen van een studie psychologie en een postdoctoraalachtig iets. Leuk voor Stacey, maar ik had nog steeds geen zicht op een baan. Toen blies de oudste schooljuf op een fluitje, dat ze tot dusver ongezien om haar nek had hangen. 'Nu schuiven we allemaal twee personen op naar links!' Nu stond ik over een ex-directeur van een dure bank, denk aan Lanschot of iets dergelijks. Ik viel maar meteen met de deur in huis. 'Vind jij deze bijeenkomst net zo idioot als ik?' Gelukkig kreeg ik bijval.

Na weer vijf minuten ging het fluitje opnieuw. 'Op de usb-stick staan alle formulieren die je nodig hebt bij het Netwerkplein. En nu is het tijd voor de borrel!'

Ik heb nog nooit zo snel een zaal zien leegstromen….

(Dit verhaal schreef ik in 2011)

Andere tijden – een lichtgewicht essay over Dynasty

Ongemerkt verandert er altijd van alles. Pas wanneer je afstand neemt en terugkijkt op een bepaalde periode, zie je hoe in vrij korte tijd gewoontes, situaties en leefomstandigheden totaal zijn veranderd. Het zal de vaste lezers van mijn blog niet zijn ontgaan: ik zit middenin een Dynasty-marathon. De saga, die voornamelijk draait om de strijd tussen Blake Carrington en zijn nemesis Alexis Colby, werd oorspronkelijk uitgezonden tussen 1981 en 1989. De makers van Dynasty creëerden een wereld die bijna volledig bestond uit glitter en glamour. Een eenzijdig beeld weliswaar, maar onbedoeld krijg je als kijker het tijdsbeeld van de eighties heel helder voor ogen.

Allereerst iets over de serie zelf. Scènes slepen zich minutenlang voort en gaan voornamelijk over verstoorde liefdesverhoudingen. Er zit nauwelijks humor in Dynasty. Wel veel kommer en kwel van mensen die elkaar al dan niet expres in de weg zitten of lastig vallen. Toch valt er veel te lachen om Dynasty. De steeds uitzinniger wordende outfits van Alexis. Het drankgebruik: wederom door Alexis. Er gaat bijna geen scène voorbij of ze schenkt een brandy, martini of een glas champagne in voor zichzelf. De scriptschrijvers durfden het bij het extreme karakter van Alexis wél aan om er een humoristische draai aan te geven. Een running gag is de snelheid waarmee haar P.A.'s ontslag nemen. Hun namen onthoudt ze niet eens. 'Close the door, Kyle!' 'Kyle was your former assistent. I'm Jerome.' 'Whatever. Do as I told you.'

Vergeleken met series van nu doet Dynasty wat traag aan, misschien. Aan genrehopping doen ze niet: geen spontane muzikale uitspattingen als in Ally McBeal, geen voice-overs à la Sex & The City, geen gedeelde screenshots zoals bij 24. Dat moest allemaal nog worden uitgevonden. Dynasty werd gewoon rechttoe rechtaan gefilmd, met als enige uitspatting de zoomlens en een in vaseline gedrenkte flashback. En toch staat het nog altijd als een huis.

Wat ook direct opvalt is het totale gebrek aan moderne communicatie. Op de bureaus van Blake en Alexis (die van haar met slagtanden als poten) prijkt niet eens een computer. Een in leer gebonden schrijfblok, een vergulde pen, een druktoetstelefoon en een tafelaansteker volstaan. Uiteraard is er aan boord van de privéjets en in de limo's met chauffeur wél telefoon aanwezig, maar het gemak waarmee iedereen nu naar z'n smartphone grijpt, bestond toen nog niet. Personages waren hierdoor soms weken spoorloos. Wie nu ontvoerd wordt, whatsappt gewoon even of zet op z'n minst z'n location op actief. Door ziekenhuisgangen galmt continu een intercom: 'Wil dokter Smith zich melden bij operatiekamer vier?'. En wat fijn voor de hoofdrolspelers dat er nog geen internet was. In die tijd kocht je gewoon de uitgeverij en sloot je de deuren als iemand onverhoopt een rottig boek over je wilde schrijven (uiteraard weer een actie van Alexis).

In 1981 tijd werd Dynasty zowel geprezen als verguisd vanwege de aanwezigheid van Steven Carrington. Het was min of meer de eerste prominente homorol op televisie. Er werd wat afgelebberd in de serie en heel wat naspel-sigaretten opgestoken. Maar de enige seksuele interactie van Steven bestond uit een schouderklop en een schalkse blik. Toch was dit destijds zeer controversieel. En Steven was dan misschien homo, twee van z’n vriendjes gingen dood voor het ook maar serieus werd. Ook trouwde hij twee keer met een vrouw, dus het hele gay-aspect kwam nogal schizofreen in beeld.
Maar ook de andere verhoudingen waren traditioneel. Toen Blake met Krystle trouwde, stopte ze meteen met werken. Nu kwam dat ook omdat haar werk als secretaresse niet bij haar nieuwe status paste, maar het duurde nog vier seizoenen voor ze weer aan het werk ging. In de tussentijd speelde ze het rijke vrouwtje van. Iedere dag ontbijten een nieuwe peignoir, daarna een ritje te paard (waar Alexis haar eens vanaf liet kletteren, met een miskraam als resultaat) en vooral veel bij open haarden liggen en ‘But, Blake… Ohh Blake… Blake listen to me’ fluisterend.
Toen dochter Fallon aan het werk wilde, raadde ieder haar dat sterk af. Wie zorgt er dan voor Little Blake? Ehm, het dertigkoppige personeel? Krystle, die toch de hele dag voor die open haard lag? De twee nanny’s?
De grote uitzondering was natuurlijk weer Alexis, die mannen behandelde als speeltjes en als keiharde zakenvrouw uitzonderlijk koelbloedig tekeer ging tegen wie dan ook. Gespuis dat haar thuis kwam lastigvallen, stuurde ze naar beneden via de dienstlift: ‘The báck door, ex-congresman McVane! Don’t you dare using the main entrance, you miserable has-been! Just slither back to where you came from…’

Een opvallend kenmerk van Dynasty was het totalitaire materialisme van de Carringtons en Colby’s. Ze hadden geen booreiland ergens in de Mexicaanse Golf, maar gewoon de hele Zuid-Chinese zee. Krystle en Alexis liepen rond in enorme nertsmantels. Zelfs in huis hield Alexis haar bontmutsen op. Naarmate de seizoenen verstreken werden de schoudervullingen steeds breder. Op een gegeven moment lag Alexis zelfs kaviaar te vreten in de gevangenis. Voor haar kleinkinderen nam ze pluche beesten mee die groter waren dan haarzelf. Tijdens een soirée van Krystle en Blake liep ze de keuken in en declameerde: ‘Waterkers is voor giraffen’, en eiste ze (alweer) kaviaar. Blake bekogelde zijn vrouw met colliers, diamanten ringen, edelstenen en cabrio’s. Zoon Adam kreeg als welkomstcadeau een glimmende Ferrari. De Carrington Mansion had 48 kamers, met daarin onder meer een ‘gym’, waar de mannen in kleine glimmende broekjes hun fitness-oefeningen deden. De eerder genoemde privéjets waren ingericht als boudoirs. Alexis had een 20-persoons jacuzzi in haar penthouse. Blakes halfzus Dominique Deveraux boekte een aparte kamer voor haar garderobe: ‘I don’t sleep IN my clothes and I will certainly nog sleep WITH my clothes’. Toen Krystle al haar dure spullen had verkocht omdat Blake financieel door een dal ging, riep hij: ‘But these were MYYYYYY gifts!’. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Nu was dit voor toen al uitzonderlijk, maar dergelijke poenerigheid, daar kom je nu zeker niet meer mee weg.

Dat is een ander teken des tijds: het totale gebrek aan duurzaamheid en maatschappelijk verantwoord ondernemen. Sustainability is het woord van deze tijd en dat sijpelt langzaam door in alle geledingen van de samenleving. Zelfs in soaps wordt volop verantwoord geleefd. De laatste grote productie op de Nederlandse tv ging over een familie met een bloemenkas. Op allerlei manieren sijpelt er politieke correctheid door in series. Waar Alexis steevast een cigarillo opstak als haar iets dwars zat (en dat was zo’n beetje in elke scène) wordt tegenwoordig alleen in Mad Men nog volop gepaft. Waar de Peta mekkert om een bontkraagje van een Olsen Twin, kon je de 192 pootjes van de nertsen in Krystles mantel tellen.

Uiteindelijk moest Dynasty het zelf ook met minder doen. Omdat de kijkcijfers na seizoen zes dramatisch kelderden, werd het budget teruggeschroefd. De actrices kregen bescheidener outfits. De inmiddels peperdure Joan Collins mocht steeds minder vaak komen opdraven als Alexis. Het ging eigenlijk al mis aan het einde van seizoen vijf. Als cliffhanger hadden de schrijvers bedacht dat Alexis tot koningin van Moldavië zou worden gekroond. Dochter Amanda trouwde met de prins. Tijdens het huwelijk pleegden guerilla’s een staatsgreep die uitmondde in een shoot-out van de gehele cast. Maar bij de start van seizoen zes bleken alleen Stevens vriendje en een mislukte love interest van Blake het loodje te hebben gelegd. Een aflevering lang hielden ze de kijker in spanning, want waar was Alexis? Nou, die zat thuis te mokken omdat ze geen salarisverhoging had gekregen.
Waarom de kijkcijfers precies kelderden is niet zo vreemd. De verhaallijnen werden steeds idioter. Zo kreeg Krystle een dubbelganger die haar plaats innam, terwijl de echte Krystle wekenlang zat vastgebonden op een zolder. Fallon verdween weer eens, om terug te komen met het verhaal dat ze door aliens was ontvoerd. Verder liepen er allerlei personages in de serie rond zonder dat duidelijk werd wat ze er deden. Zo’n Dominique Deveraux bijvoorbeeld. Wat kwam zij nou helemaal doen? Of Sable, de nicht van Alexis? Haar zus Caress? Ze hadden voor vetes moeten zorgen, maar zonder sterke verhaallijnen draaiden hun rollen uit op niets.
Verder maakten de networks liever goedkopere comedyseries, die voor veel minder geld meer kijkers trokken. De Cosby Show bijvoorbeeld, en allerlei andere om gezinnen draaiende shows als Family Ties en Who’s The Boss.
En zo ging Dynasty na negen seizoenen als een nachtkaars uit. Er volgde nog een reüniespecial van anderhalf uur. Hierin dook ineens de eerste Steven Carrington op, acteur Al Corley. Hij was uit de serie gestapt vanwege de ongeloofwaardigheid van zijn continue geaardheidswisselingen. In een breed uitgesponnen verhaallijn kreeg Steven het nieuwe gezicht van een nieuwe acteur, nadat hij gruwelijk verminkt was geraakt bij een ongeluk op een olieplatform. Maar voor de reünie hadden ze hem doodleuk terugveranderd. Dergelijke soapwetten (het veranderen van acteurs voor dezelfde rol, het snel ouder laten worden van kinderen, etcetera) zijn nu gemeengoed. Toen sprak men er nog schande van.

Al met al is Dynasty leuk om opnieuw te bekijken. Helemaal als je het tegen het licht houdt van de veranderende maatschappij en de rol die televisie daarbij heeft gespeeld. En nog stééds speelt.

Deeltijdvrouwen en sjamanen

Dit vis ik net uit m'n mail:

'Ik denk dat het niet goed is als vrouwen in deeltijd werken. Ik merk in mijn omgeving dat vrouwen die in deeltijd werken de uren die ze thuis besteden niet nuttig besteden. In plaats van zinnige bezigheden zoals het lezen van klassiekers dan wel het schrijven van toekomstige klassiekers houden ze zich vaak bezig met zichzelf en met andere vrouwen die ook in deeltijd werken en die last hebben van vage klachten. Ze hebben het daar de hele tijd over en dan besluiten ze om te gaan fröbelen. Vaak doen ze dit voor elkaar en dan noemen ze dit lekker creatief en spiritueel bezig zijn. Ik ken deeltijdvrouwen die gaan mozaïeken en ik ken vrouwen die wat ze dan noemen ‘beschermkristallen’ in elkaar zetten met veertjes en andere meuk. Ik stoor me daar aan. Ze zijn gewoon de Betsy Lurvinks van deze tijd.

Een deeltijdvrouw appte mij maandag dat ze hysterisch huilend op het wc zat. Ik zei dat ik haar niet net als Winnie de Jong met koekjes en alcohol van de wc ging lokken (om onduidelijke reden herinnert bijna niemand zich dit). Ik heb haar vervolgens in mijn mantelpakje tijdens de lunchpauze weer wat moed ingepraat. En toen bleek gisteren dat ze zich helemaal beter voelde omdat ze naar een sjamaan (?) was gegaan en die had haar hetzelfde advies gegeven als ik. Toen had ik het helemaal gehad. Ik kan haar gewoon niet meer serieus nemen.'

Een surrealistische thriller

I know, het is bloedvervelend als mensen je lastigvallen met wat ze nu weer voor raars gedroomd hebben. Zelf probeer ik mijn nachtelijke slaapavonturen dan ook zoveel mogelijk voor me te houden. Maar soms zit er een pareltje tussen. Afgelopen nacht bijvoorbeeld. Het is de aanzet voor een magisch-realistische tv-thriller die zich afspeelt in een tijdloze wereld, het begin van een surealistische misdaadroman of gewoon alleen maar dit verhaaltje.

De setting: een oud stadhuis met een aanpalende brandweerkazerne. De tussenliggende restaurantruimte is in gebruik bij het gezamenlijke personeel. Zowel ambtenaren in grijze pakken als brandweerlieden in uniform nuttigen hier hun maaltijd (niet lunch zeggen, dat doen de mensen niet in tijdloze werelden). Deze dag was anders: er had zich een wonder voltrokken. Het matglazen raampje in de deur had zich ongemerkt verplaatst, waardoor er om precies twaalf uur een zonnestraal het fonteintje in het midden van dat restaurant verlichtte. In het neerdalende water manifesteerde zich een adembenemende regenboog.

Vanaf dat moment veranderde er van alles. Er werd niet meer gewerkt, maar apathisch naar de fontein gestaard. Van heinde en verre kwamen mensen en dieren af op het licht en vormden een cirkel rond het fenomeen. Van tijd tot tijd week het water en verscheen een vrouw in de bron. Ze droeg een blauwgroen gewaad, had lang, blond Medusa-haar en was overduidelijk zwanger. Zo onverwacht de vrouw verscheen verdween ze ook weer, en samen met haar ook andere mensen uit de samenleving.

Op een dag waren alle ratten weg. Dat gaf een hoop rust, maar ook verwarring. Mensen werden begonnen hun huisdieren, kinderen en bejaarde ouders weg te houden bij de bron. Op het stadhuis werd koortsachtig vergaderd. Moest het visioen gestopt worden? En als dat niet lukte, moest er beleid komen wie of wat de vrouw tot zich kon nemen? En wie bepaalde wie of wat er werd geofferd? Er kwam een groot hek rond de fontein, maar de vrouw liet zich hierdoor niet weerhouden. Ze verscheen nu ook op andere plekken in het openbaar. Het matglazen raampje was op dat moment allang dichtgespijkerd en de fontein drooggelegd. Kortom: het was niet leuk meer.

De boel escaleerde. Mensen vielen spontaan in slaap, lagen stuiptrekkend op de grond of maakten ruzie met elkaar. De ongrijpbare dader begon nu ook direct mensen te consumeren. Ze opende haar jurk en willekeurige omstanders verdwenen in haar baarmoeder.

Toen werd ik wakker. Ik heb nog geprobeerd er een bevredigend einde bij te dromen, maar dat is niet gelukt.

The best music of 2012

Een overzicht van de beste tracks van 2012. Na zo’n beetje Azealia Banks in willekeurige volgorde. Enjoy!

Solange – Losing You
Het indie-zusje van Beyoncé met retroneigingen naar de nineties. Dit is ‘m dus, de single van het jaar. Slowdansen. Yay. Wat een fijne beat!

Major Lazer – Get Free
Soms duikt er ineens een liedje op waarvan je denkt: huh, die ken ik toch allang? Dat had ik met Get Free, een stil, breekbaar deuntje dat is gezongen door Amber van Dirty Projectors. Please repeat!

Zebra Katz - Ima Read
Hoe kaler de beat, hoe beter het lied? Wel in het geval van Zebra Katz, rapper, gay en maker van een van de beste video’s van 2012. Read that bitch!

Cat Power & Iggy Pop – Nothin’ but time
Een slepende ballad van meer dan tien minuten die plots wordt verstoord als ineens de stem van Iggy Pop opduikt. Bijzonder.

Saint Etienne – Over the Border
Ze maken al bijna twintig jaar dezelfde melancholische liedjes op lichtvoetige housemuziek. Over the Border is weer zo’n klassieker, met een prachtig spoken word intro over hoe geweldig Peter Gabriel was ten tijde van Genesis. Bijna net zo mooi is Tonight, ook van het eerste album van Saint Etienne in zeven jaar.

Chromatics - Kill for love
De titeltrack van een gemeen goed album dat op de ene track doet denken aan de doom & gloom van The Cure, en op het andere moment aan zuchtmeisjespop.

Todd Terje - Inspector Norse
Noorse spacedisco, maar dan van nu. Duizelingwekkende dancetrack.

Lianne la Havas - No Room For Doubt (feat. Willy Mason)
We all make mistakes… Maar niemand zo mooi als Liana en Willy.

Ariel Pink’s Haunted Graffiti – Baby, Nostradamus & Me
Moeilijk kiezen met Ariel Pink. Teveel goede liedjes op z’n Haunted Graffiti-project. Baby is een bijna perfecte pastiche op slepende seventies soul. Nostradamus & Me totaal iets anders: klotsende ambient met betoverende stemmen.

Tindersticks – Chocolate, Frozen
Chocolate is een prachtig praatliedje. Een ballad met gitaar en tamboerijn waar geen eind aan komt, en gelukkig maar. Frozen is z’n dreigende tegenpool, met smachtende zang, verdwaalde trompetten en een gruizig grotestadsgevoel. Zanger Stuart Staples heeft een van de mooiste stemmen van het jaar.

Pnau vs. Elton John – Sad
Het beste van seventies Elton John in de blender van Pnau en wat krijg je: pure earcandy. Nog nooit klonk Elton zo sappig zonder te zoet te worden.

Cassie – King of Hearts Nog zo’n oorwurm: King of Hearts. Alsof er iemand heel zacht met een veer in je oor kietelt terwijl je je lievelingsdansje doet.

Azealia banks – 1991
Was het maar weer 1991, denk je bij dit video-eerbetoon aan Crystal Waters, En Vogue en C+C Music Factory. En dan die muziek. Azealia’s flows zijn achteloos en desondanks recht voor z’n raap.

Madonna - I'm Addicted, Love Spent
Helaas was het niet zo’n best album waar Madonna dit jaar mee kwam. MDNA was op z’n best wisselvallig te noemen, met kutterige singles als Give Me All Your Luvin’, Girls Gone Wild (hey hey hey, hey hey, hey hey hey) en Turn Up the Radio. De plaat kende drie uitschieters: Masterpiece, een epische ballad die we al kenden van de soundtrack van W.E. uit 2011, I’m Addicted, een knetterend én to-the-point electrospektakel en Love Spent, waarin we eindelijk weer eens iets autobiografisch, iets van emotie meekrijgen uit de mond van Madonna.

The Very Best - We Ok
Hier kun je niet NIET vrolijk van worden. Meestuiteren met K’Naan en de wobbly tunes van The Very Best.

Ital Tek - Nebula Dance
2012 was het jaar waarin dubstep te commercieel werd. Gelukkig heeft het genre inmiddels zoveel vertakkingen dat dubstep allang niet meer op dubstep lijkt. Ital Tek maakt fraaie instrumentale composities met over elkaar heenrollende melodieën en voortratelende ritmes. Mooi!

El Perro del mar - Pale Fire
Haar naam betekent zowel zeehond als zeebonk, maar wat klinkt ze toch lief.

Michael Kiwanuka - I won't Lie
Een kampvuurliedje van de oude stempel. Kippenvel van die door-en-door op het gemoed spelende soulstem.

Dead Can Dance - Return of the She-king
Over oude stempel gesproken… Dead Can Dance deed van zich spreken in de 80s en 90s met onderkoelde, orchestrale bombast en is dat kunstje nooit verleerd. She-king is episch en folky tegelijk.

Grimes – Oblivion
Een van de opmerkelijkste zangeressen/artiesten van dit moment is Grimes, die met haar laptop de vrolijkste popdeuntjes tevoorschijn tovert. Onder het oppervlak van al die zoetigheid zit een laagje treurnis, zo ook bij Oblivion.

Frank Ocean – Pyramids
Na de coming-out van het jaar bracht hij met zijn album Channel Orange ook een van de grootste verrassingen op het gebied van R&B. Wat een stem, wat een inventiviteit en hoe kom je zo briljant!

Usher – Climax
Wie had ooit gedacht dat een nineties R&B-cliché die de huidige Eurodance-rotzooi zó hijgerig heeft omarmd, met zo’n fraai geproduceerde Climax zou komen? Met dank aan Diplo.

Ellie Goulding – Hangin’ On (Ft. Tinie Tempah), Anything Could Happen
Vorig jaar zorgde The Weeknd voor een nieuwe trend in R&B: vervreemdende, donkere, minimaal geproduceerde maar gelaagde downtempo tracks. Ellie Goulding liet horen dat ze dat ook heel goed kan op Hangin’ On. Haar single Anything Could Happen was andere koek: een fijne meestamper met mooi gesamplede stemfragmenten.

Sky Ferreira - Everything is Embarrassing
Waar doen die drumklappen toch aan denken… Tiffany? Debbie Gibson? Foute jaren tachtig in ieder geval. Maar wat maakt ze er iets moois van op dit meeslepende Embarrassing.

AlunaGeorge - You Know You Like It
Bouncy track van dit Britse duo, met fijne bleeps en zware bassen.

Icona Pop - I Love It
Net als AlunaGeorge komt Icona Pop nogal hipster over, maar wat maken ze een geweldige muziek. I Love It heeft bovendien zo’n beetje de grappigste lyrics van dit hele overzicht.

Jessie Ware - 110%
Zingen kan ze wel, die Jessie Ware. En knap ook, hoe je bubblegumpop zo droevig kunt laten klinken.

TNGHT – Goo
De noisy hiphopbeats van TNGHT zullen sommigen behoorlijk op de zenuwen werken. Keihard zetten en headbangen is de enige oplossing.

Daphni - Yes I know
Het begint met een boomende bassline die je meezuigt in een draaikolk van geluiden, maar wat gebeurt er dan: ineens duikt er een krakerig souldingetje op met een blaassectie. Yes I know, she told me so!

Gossip - Casualties of War
Het laatste album van Beth Ditto & co. is een beetje onderbelicht gebleven. Dat is jammer, want er staan stuk voor stuk strakke popnummers op. Casualties of War spreekt het meest tot de verbeelding, met z’n dramatische jankgitaar.

How to Dress Well – Cold Nites
Droommuziek is dit, die zowel ver weg klinkt als heel dichtbij.

Araabmuzik – Okay Y’all
Deze muziek heeft niks Arabisch in zich. Wat dan wel: instrumentale hiphopbeats. Tot voor kort nog gekoppeld aan nineties eurohouse, maar sinds dit jaar aan zelfbedachte meeslepende melodieën.

Melody's Echo Chamber - You Won't Be Missing
Indie pop met een zangeres die je eigenlijk het liefst een klein kusje zou willen geven.

R Kelly - Share My Love
Door al die idiote updates van zijn soulsoap Trapped in the Closet zou je bijna vergeten dat R Kelly ook gewoon hele goede liedjes kan maken. Share My Love is een discosong in de traditie van Barry White.

Twin Shadow - Golden Light
Nadat de eerste ijle klanken zijn weggeëbd, knalt Twin Shadow er voorzichtig een beat in en gaat dan los op het refrein. Hoe cool is Golden Light.

Nicki Minaj - Beez in the Trap
Nicki is een rapster met twee gezichten. Aan de ene kant is ze een commerciële hoer met horrorhits als Starships en gastvocalen op tracks van sterren als Madonna en Alicia Keys. Aan de andere kant is ze in staat tot pure vernieuwing, zoals ze laat horen op Beez in the Trap. BUZZZZZ!

Kindness – House
Deze mysterieuze verschijning in Londen had in een ander leven David Byrne geheten. New wave met moderne house-invloeden.

Bobby Womack – If There Wasn’t Something Here
Good old Bobby nam voor zijn comebackalbum Damon Albarn (Blur, Gorillaz) in de arm. Hij deelt zijn platenlabel met The xx en zo klinkt z’n ‘Bravest Man in the Universe’ ook een beetje. Dit nummer komt uit z’n tenen.

Dawn Richard – Scripture
Deze lijst staat vol met spooky ballads. Scripture refereert letterlijk aan Sade met die achtergrond-hallelujah’s en verder doet dit nummer denken aan Massive Attack.

Alabama Shakes - You Ain't Alone
Hier moet een (liefst ietwat wiebelige) live-video bij, want hoe vuiger de Alabama Shakes, hoe beter.

Purity Ring – Cartographist
Bij gebrek aan The Knife hadden we dit jaar gelukkig heel veel Purity Ring. Verhaspelde beats, stemmen en geluiden die toch heel samenhangend klinken. Meer!

Chad Valley – Fall For You (Ft. Glasser), Evening Surrender, I Owe You This (Ft. Twin Shadow)
Als Tears For Fears nu was opgericht, hadden ze geklonken als Chad Valley. Fall For You is een spannend duet met Glasser. Op het tropische Evening Surrender doet El Perro del Mar mee. I Owe You ten slotte klinkt superglossy.

Lemonade – Soft Kiss
Over glossy en glammy gesproken: het geluid van Lemonade ligt ook ergens in het midden van de jaren tachtig, met Climie Fisher en in de verte Scritti Politti als referentiepunten.

Passion Pit - Hideaway, Constant Conversations
Hideaway is een popding met schurende randjes. Constant Conversations lekker dubby.

Peaking Lights - Dream Beat, Beautiful Son
Zo’n track die onderhuids door blijft bubbelen, blijft daar meestal ook heel lang zitten. Dat doet Dream Beat dus ook. Beatiful Son is vooral trippy en kun je het best liggend tot je nemen.

Martha Wainwright – Proserpina
Come to Mama is Martha’s eerbetoon aan haar overleden moeder. Dit is de eerste single van dat album. Iedereen met een moeder (op aarde aanwezig of niet) vindt dit mooi.

Bizarre jeugdherinneringen

Waarom kan ik me bijna niets meer herinneren van leuke verjaardagsfeestjes uit mijn jeugd, maar wel heel veel vreemde andere dingen? Gek hoe je kindergeheugen werkt als een zeef die zogenaamde hoogtepunten laat glippen en totaal onbelangrijke details in je hoofd laat rondspoken. Want waarom weet ik bijvoorbeeld nog dat ik, een jaar of negen, achter mijn vader aanliep in de Haagse Panorama Mesdag, bedelend om een smartiedrol? Juist, met een d, al ging dat per ongeluk. Dat wist ik zeker en dat weet ik nu nog, maar het lukte me keer op keer niet het woord normaal uit te spreken. Niet gek dat mijn vader mijn verzoek compleet negeerde.

Een andere herinnering gaat over het broertje van een jongen uit mijn klas, dat niet kon poepen. Er mankeerde iets aan zijn darmstelsel of in ieder geval aan de ontknoping daarvan. Zijn rectum moest daartoe worden opgerekt. Of dat operatief ging of door middel van oefeningen, vertelt mijn herinnering er niet bij. Wel dat hij meerdere keren naar het ziekenhuis moest. Mijn moeder had hem daarom een kaartje gestuurd met op de achterkant de vraag: 'Ben je nu op de helft?' Ik kreeg daar behoorlijk enge associaties bij.

Nog één in het genre kinderziektes. Een meisje op school had een groot gat in haar arm, ter hoogte van haar elleboog. Er zat zwart spul op. Nu denk ik teerzalf of iets anders, toen dacht ik dat zoiets uit je lichaam liep indien dat besmet was. De juf had namelijk gezegd dat we niet aan de wond mochten zitten vanwege infectiegevaar. Dus dachten we met z'n allen dat ze besmettelijk was. Wat gebeurde er: precies ik moest naast dat meisje zitten. Natuurlijk kwam ik met de wond in aanraking en ik wist niet hoe snel ik naar de wc moest om mijn arm af te spoelen. Ik heb zeker nog een maand mijn hele lichaam gecontroleerd op de uitstorting van enge zwarte sappen.

Nu ik het zo opschrijf zijn het herinneringen die voortkomen uit gene, walging of angst. Of ik me dan niets vrolijks kan herinneren? Jazeker wel. We speelden altijd bij een vriendje op zolder. Daarvoor moesten we over de balken lopen, de vloer zelf was half vergaan. Achterop die zolder stond een grote ijzeren kast. Daarin lag een helm. Opa's helm. Daar speelden we mee, maar ik moest zweren dat ik er nooit iets over zou zeggen. Tegen niemand. Dus dat deed ik dan ook niet. Maar hij stond best leuk, die helm, op mijn blonde, arische kinderhoofdje.

Een weekendje bij Estelle en Badr

Zondagavond.
- Oooh Badr!
- Oooh Estelle!
- Oooh Badr! Ik kan niet meer lópen.
- Blijf jij maar lekker liggen schatje. Of wil je nog een keer?
- Vuistdiep!

Maandagochtend.
- Oooh Badr! Heb jij ook zo'n honger?
- Oooh Estelle. Ja. Ga je wat lekkers voor me maken?
- Tuurlijk Badr. Ik ga een ei voor je koken, dat is goed voor de eiwitten, hihihi. AU!
- Wat is er schatje?
- Ik kan echt niet meer lopen!
- Lieve schat ik heb maanden in de gevangenis gezeten. Je doet je focking best maar!
- Au, ja, ik ga al….

Een half uur later.
- Jezis Estel! Dat is toch geen gekookt ei! De binnenkant is helemaal blauw!
- Dat zei Koen Everink laatst ook al! HAHAHA!
- GEEN GRAPPEN NU! IK BEN SERIEUS! Na al dat gevangenisvreten een ei. Is dat te veel gevraagd?

Maandagmiddag.
- Sorry van die kopstoot, Estel.
- Jij hebt heel wat goed te maken, mannetje! Kom, we gaan shoppen in de PC Hooftstad.
- Ik heb nog steeds niks fatsoenlijks te eten gehad.
- Ga ik regelen.
- Maar je kan niet koken.
- Toch ga ik het regelen. Wacht maar af.

Estelle, aan de telefoon.
Ja, hai Tim, Estelle hier. Je moet me helpen. Ik word helemaal gek van die man. Nee, tuurlijk wil ik hem niet kwijt. Maar één zo'n weekend in drie maanden is meer dan genoeg, ik ga helemaal stuk. We komen straks bij je lunchen. Sein jij de politie in? Dan komen ze hem vanavond weer halen en kan ik rustig herstellen. Nou doei, lieverd!

Even bellen met Mariska van Kolck

Zeg Maris, waarom doet Leco jou eigenlijk niet?
‘Lieve schat, dat heb ik toch helemaal niet nodig? Ik kan dat gewoon zelf.’

Dacht je dat Sylvie en Yolanthe ook alles zelf bedenken?
‘Neeeeeeee, maar dat zijn nog van die meisjes. Die moeten nog een eigen stijl ontwikkelen. Ik heb dat allang in mijn vingers.’

Hoe zou jij je stijl omschrijven?
‘Ik pas mij altijd honderd procent aan aan mijn omgeving. Jij weet natuurlijk dat ik een prachtig programma presenteerde over dagtochtjes in Nederland, kom, hoe heet het ook alweer. Wekelijks zag je me in de weer op tandems, kerktorens of imkerbezoek. Dan trek ik natuurlijk een lekker makkelijke bodywarmer aan en grote wollen vesten.’

Dus toen je hoorde dat de André Hazes-musical in première ging…
‘Heb ik me geen moment bedacht. Die Raggel is natuurlijk bloedordinair, dus ik dacht: daar móet ik overheen. Dus wat heb ik gedaan: mijn vooronder gecontroleerd op zijkantlekkage, uit met die slip en gáán met die banaan!’

Vijftig Tinten Grijs-maand

Gisteren zag ik Heleen van Rooijen op tv. In steenkolen-Engels kraaide ze over haar nieuwe boek met als onderwerp een geile gigolo, dat geloof ik in de Verenigde Staten wordt uitgebracht. 'Wat E.L. James doet, dat deed ik al veel eerder', moet de stoutste schrijfster van Nederland gedacht hebben. In haar nieuwste boek maakt ze bekend dat ze voor 35 euro een mannelijke hoer had ingehuurd en wat ze allemaal met hem heeft uitgespookt. Zo'n twintig vrouwen sloegen Heleen besmuikt gade terwijl die in een gorgelende geheimtaal een passage uit haar boek voorlas.

Echt spannend wilde het niet worden, al is het voor Heleen te hopen dat ze een graantje kan meepikken van de vrouwenpornohype die heerst. E.L. James loopt lekker binnen met haar neurotisch opgeschreven martelfantasietjes. In de wereldwijde bestsellerlijsten beslaat ze de hele top drie met haar Vijftig Tinten Grijs en de vervolgdelen daarop. Dat wil ons ondeugende Heleentje ook wel.

Heleen is niet de enige die geld ruikt, of aandacht. De hele maand november is het 'Vijftig Tinten Grijs'-maand op Net 5. Ze proberen de zender uit het slop te trekken met een serie 'erotisch getinte' films die iedereen die zich daarvoor interesseert al honderd keer heeft gezien, zoals Eyes Wide Shut, 9,5 Weeks en Basic Instinct. Ze brengen de grijsgedraaide films aan de man als volgt: “Bind jezelf vast aan je stoel en blijf zitten voor heerlijke klassiekers." Ooh la la!

Ook zal een rijtje BN'ers komen opdraven voor een I Love-programma, waarin ze de onderwerpen over de tong laten gaan die aan bod komen in de E.L. James-boeken. Hopelijk zijn dat geen derderangs cabaretiers die met rode oortjes mogen komen vertellen hoe kinky ze eigenlijk hadden willen zijn, maar dat ze dat natuurlijk heus niet echt doen, hihihi. Of reality-sletjes uit Secret Story, de Big Brother-kloon die Net 5 in 2011 weer op de kaart had moeten zetten. Ongetwijfeld komt Heleen van Royen ook voorbij. Dat gigolo-boek verkoopt zich natuurlijk niet vanzelf.

Haartransplantatie

Het is druk in lijn 10. Op het Weteringcircuit stappen twee vrouwen en een man in, zo te horen collega’s van elkaar. Ik val in het gesprek op het moment dat het gaat over de gemiddelde leeftijd van de afdeling waar de drie werken. We noemen ze even Vrouw1, Vrouw2 en Paul.

Vrouw1: ‘Wel fijn, een beetje vers bloed. En lekker jong ook.’
Vrouw2: ’36. Noem je dat lekker jong?’
Vrouw1: ‘Het trekt in elk geval de gemiddelde leeftijd niet omhoog. Die is 37.’
Vrouw2: ‘Wie zijn er allemaal ouder dan 37? Marijke, die is 49, Paulien…’
Vrouw1: ‘René is 45. Dat zou je echt niet zeggen.’
Vrouw2: ‘Nee, inderdaad. Nog een flinke bos zwart haar en geen enkele rimpel.’
Vrouw1: ‘Als ik René naast jou zou neerzetten, zou ik hem jonger schatten, Paul.’

Paul: ‘Nou, bedankt hè?’
Vrouw1: ‘Maar serieus. Hij ziet er een stuk jonger uit.’
Vrouw2: ‘Ja, nu je het zegt.’
Vrouw1: ‘Paul is dan ook al helemaal grijs, als hij het niet verft.’
Vrouw2: ‘En je kin gaat een beetje hangen ook, Paul.’

Paul: ‘Sja... M’n kop begint behoorlijk te veranderen. Maar grijs haar vind ik niet zo erg. Wel dat het snel dunner wordt.’
Vrouw1: ‘Dan neem je toch een haartransplantatie? Dat heeft Gerard Joling ook gedaan. Maar het is heus niet alleen voor homo’s hoor.’
Vrouw2: ‘En je verft je haar toch ook al? Dan is zo’n transplantatie niet eens zo’n grote stap.’
Vrouw1: ‘Bij Gerard Joling valt het alleen op omdat iedereen het weet. Van jou weet niemand het.’

Paul: ‘Behalve jullie. En de hele tram.’
Vrouw1: ‘Woehaha! Jij schaamt je toch niet omdat je je haar verft, Paul?’

Ze stappen uit op het Weesperplein. De twee vrouwen zich van geen kwaad bewust en de man een kopje kleiner.

Respect? My ass!

Donderdag, 08.15 uur. Bus 65 richting Amstelstation. Ter hoogte van de Borneolaan staat een dikke negermeid in een veel te strakke jeans met aan een touwtje een allerschattigst knulletje van een jaar of drie. Als de bus stopt voor de halte, knalt ze nog net een hubbabubba aan stukken en slobbert die omstandig haar mond weer binnen.

Geïrriteerd trekt ze het jongetje achter zich omhoog de bus in. Ze wankelt door het gangpad, haar ene hand met een mobieltje tegen het oor, de ander trekt het jongetje voort. Ze plant het kind op de lege stoel voor me en gilt in de telefoon: 'BEN IK WEER! Waar was ik ook alweer gebleven. O, ja. Me kind dus. Loopt zomaar de straat op dus heb ik hem een riempje omgedaan. Een commentááár joh! Niet normaal. Waar bemoeit iedereen zich mee. Laat iedereen ze bek houden. Suuuuuhng!'

Al die tijd blokkeerden zij en haar kont het gangpad. Een ouder echtpaar - het vrouwtje een soort oldie-Gerda Havertong, haar man een lichte bochel - probeert zich staande te houden terwijl ze wachten tot de dikbil haar gesprek heeft afgerond. Dat wachten gaat gepaard met veel ge-tssk. Dan is mevrouw het zat. Ze prikt de meid in haar schouder en gilt: 'Zou je niet eens aan de kant gaan? Toon een beetje respect, ja?'

Dan gebeurt het. In slow motion draait de bil zich om en roept iets te nadrukkelijk in haar telefoon: 'Wacht even!' Intussen wurmt het bejaarde echtpaar zich door de draai ontstane opening en mompelt opnieuw iets over respect. 'Weet je hoeveel respect ik voor jullie heb?', gilt nu de dikbil door de bus. 'GEEN MOER! Ik moet hier mijn kind in bedwang houden en ik ben aan het bellen ja? Dat zie je toch? Je kan toch gewoon wachten tot ik je er langs laat? RESPECT? My ASS! En nou je bek houden.'

De mini-Gerda zegt nog dat 'ze wel weet uit wat voor nest jij komt' en pruttelt drie haltes later dat ze 'er alleen maar even langs wilde'. Al die tijd speelde het jongetje handjeklap met een medepassagier.

Hij zal het inmiddels wel gewend zijn, zo'n moeder.

Een avondje nieuw tv-seizoen

Ik weet het, op deze plek laat ik de laatste tijd schromelijk weinig van me horen. Op de een of andere manier ontbreekt het aan zin, tijd, inspiratie of hoe je het ook wilt noemen. En soms is het nu eenmaal fijn om als een zak aardappelen voor de tv te hangen.

Zoals gisteravond. Het nieuwe tv-seizoen is begonnen, wat betekent dat zowel de commerciële als publieke omroepen weer een enorme bak nieuwe pulp over de kijker uitstorten. Met name SBS Nederland heeft een hoop te winnen. De laatste jaren zijn de zenders SBS6, NET5 en Veronica door RTL naar de achtergrond gedrukt. Zo'n beetje alle nieuwe initiatieven draaiden uit op flops. Ze proberen het tij nu te keren met plat volksvermaak als Sterren Springen op Zaterdag, waarvan ik gisteren de herhaling zag.

Het is er allemaal weer hoor. Gerard Joling in een glitteroverhemd die zijn hit Shangri-La heeft verbasterd tot Theme Tune. Derderangs celebs als Jody Bernal die het moeten opnemen tegen 'tv-diva' Patty Brard. Het idee om BN'ers kunstjes te laten doen lijkt achterhaald, maar scoort nog altijd. Zeker als het gaat om kunstjes die live worden uitgevoerd en redelijk riskant zijn, zoals schoonspringen. Aanvankelijk dacht ik: jammer dat er water in dat zwembad zit. Maar toen Patty plat op haar bek voorover klapte voelde ik toch een soort van medelijden. Of was het stiekem toch leedvermaak?

Eerder die avond liep ik me al te ergeren aan De Modepolitie 2.0 op RTL5. Hoewel het presentatieduo vooraf wilde beweren dat ze niemand afzeiken met het programma en dat ze mensen wilden hélpen, was de toon toch te vals. Want intussen deden de makers het wel, maar dan heel gemeen achteraf via de voice-over. Terwijl een meisje wegvluchtte voor modetypjes Manon Meijers en Thijs Willekes (Thijs Wileenkus voor intimi. Waar is trouwens de Haarpolitie als je hem nodig hebt?), luidde het begeleidende commentaar: 'Daar was toch niks meer aan te redden.' Hoezo, geen afzeik-tv?

SBS6 probeerde het intussen met een fictieve talkshow, waarin de Gooische Vrouwen-karakters Martin Morero (Peter Paul Muller) en zijn tante Cor (Beppie Melissen) gasten ontvingen in hun protserige villa. Een soort Villa Felderhof, maar dan met nietszeggende types als rapper Lange Frans, die met zijn Amsterdamse accent overigens feilloos liet horen hoe slecht die Martin het Mokums imiteert. Lange Frans en Ireen Wüst deden hun best als gasten, maar hadden het zichtbaar moeilijk met het geschmier van de acteurs. Maar zoals het echte sterren betaamt gold ook voor hen: wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.'

Vlak daarna was het tweede seizoen van Wie Trouwt Mijn Zoon van start gegaan op SBS6. Dit jaar niet met de empathische Robert ten Brink, maar met de wat kleurloze Eric van der Hoff. In al zijn wanstaltigheid is het programma een schot in de roos. Wat WTMZ pijnlijk duidelijk maakt is hoeveel jonge mannen een totaal gestoorde relatie met hun moeder hebben. Zo lagen moeder Ansje en zoon Angelo innig verstrengeld samen op een bank, terwijl Ansje de bilpartij van Angelo uitvoerig betastte. Dat lijkt me niet helemaal normaal. Zij was ook degene die het hardst meehielp een partner voor haar zoon uit te zoeken. Haar oog was gevallen op een veel oudere kerel, waar Angelo niets van moest hebben. Maar ja, als mamma het wil... De overige jongemannen leken weliswaar minder onder de plak te zitten bij hun ouders, maar toch had je continu het gevoel dat er iets grondig niet klopte.

Het voert te ver om hier ook nog het supergescripte Mijn Vieze Vette Verloofde te bespreken, of de emo-crap van Memories en Het Familiediner. En dat er intussen ook nog een complete politieke strijd gaande is, gaat grotendeels aan me voorbij. Gekrakeel in vooropgezette oneliners waar oranje mannetjes met Mozart-haar doorheen schreeuwen, het doet me niks. Liever keken we nog even naar Estelle Gullit, die door Evert Santegoeds werd bevraagd over Badr Hari en Ruud Gullit. Als een ware prinses Diana zei ze over het vreemdgaan van Ruud: '3 is a little bit crowded. Maar ïk heb geen getal genoemd.' Nee echt ladylike juffrouw Hari zal nooit worden. Even later liet Estelle horen dat ze een echt nichtje was van Johan, met de Cruijffiaanse uitspraak: 'Weet je Evert, liefde doet liefde vergeten.' Mooi hoor.

Of ik een van de bovenstaande programma's blijft volgen? Nog geen idee. Eerst de pulp maar eens laten inwerken. Wie Trouwt Mijn Zoon maakt voorlopig de grootste kans.

First date

Zaterdag. We zitten bij Ruis onder de Bomen. Of letterlijk: onder de luifel, want de regen plenst met bakken tegelijk naar beneden. Aan de tafel naast ons zit een stelletje, overduidelijk nog in de leren-kennen-fase. Dat kun je zien, want van de twee voert de jongen het hoogste woord. Hij, een niet onknappe knul van een jaar of vijfentwintig, probeert haar, een beetje een nuffig dametje, overduidelijk uit de tent te lokken. De grote vraag is of zij behaarde jongens aantrekkelijk vindt.

'Kijk, gays vinden dus altijd dat ik dit moet scheren.' Demonstratief trekt de jongen z'n v-hals een stuk naar beneden en begint met z'n andere hand aan zijn borsthaar te rukken. 'Gays vinden dit dus smerig, als het er helemaal uithangt zoals bij mij. Maar ik ga het echt niet scheren hoor. Niet voor de gays. Ik hoef toch niet in l'Homo.'

'Maar het puilt uit je shirt.'

'Ja, nou? Moet ik het dan toch scheren dan? Vind jij het soms ook smerig? Nou, ik vind mannen die hun haar scheren gay. Dat je de boel daar beneden een beetje bijhoudt, ok. Dan lijkt ie nog groter ook. Maar ik ga toch ook niet m'n benen scheren? Dat is iets voor wielrenners. Als je kale benen hebt kun je harder fietsen. Dat scheelt vast een paar tiendes van seconden. Maar als je amateur-wielrenner bent is het sneu en als je helemaal niet wielrent is het gay.'

'Maar homo's scheren hun benen toch niet. Behaarde benen vinden ze juist mannelijk.'

'Potten scheren hun benen ook niet. En hun oksels. Vrouwen met okselhaar zijn lesbisch. Hou jij het wel goed bij eigenlijk? Ik vind stoppels misschien nog wel viezer dan gewoon lange haren. Jij bent een vrouw, dus is het logisch dat je je scheert. Hoe zit het eigenlijk met je punani?'

Intussen kijkt het meisje verstoord om zich heen. Dat hij z'n hele harige hebben en houden op tafel gooit wil toch niet zeggen dat zij dat ook doet? Ze hapt naar adem en zegt:

'Borsthaar vind ik eigenlijk best wel een beetje goor.'

Onder de bomen op het Van der Helstplein slaat de regen steeds feller tegen de klinkers. Dit wordt nooit meer wat, na deze eerste date.

De vlindergeliefden

Twee mensen, man en vrouw. Twintigers nog. Ze liggen op hun rug in een bed vol vlinders. De jonge vrouw betast haar verwonde benen, terwijl haar geliefde een vlinder opsnuift. Dan veren ze op en ontdoen ze zich van de zwachtels die ze dragen. Hij bekijkt de krassen op haar rug.

Naast het bed staan ze, naakt, tegenover elkaar. Hun beider haren ongewassen. Ze staren uit het raam in een muur waarvan zo te zien tientallen schilderijlijsten zijn verwijderd. Ze trekken elkaars kleding aan en voeren een intieme dans uit voor dat raam. Hij neem haar in een wurggreep en duwt haar tegen de grond. Al zoenend geeft zij zich aan hem over.

Wat volgt is een rituele paringsdans, waarbij de twee elkaar aantrekken en afstoten. Wanneer hij een beweging maakt waarbij hij denkbeeldig zijn neus afzet, komt een tweetal als soldaat verklede mannen binnen. Ze hebben lichtgevende lolly's bij zich. Gretig doen de man en vrouw zich tegoed aan de versnapering.

De soldaten blinddoeken het stel en blazen ze met koude lucht de kamer uit. Ze stommelen door een gang, waarvan de vloer is bedekt met peuken. Ze worden naar buiten gedreven, een parkeergarage in. De twee nemen gedwongen plaats in een rode mercedes, nog steeds geblinddoekt likkend aan een lolly.

De auto verdwijnt onder water, een octopus glibbert over de motorkap. De twee soldaten, of eerder desolaten, zitten voorin de auto. De een slaat een bierfles stuk op de ander. Een haai zwemt voorbij en slaat het zooitje belangstellend gade. Dan doet het stel de blinddoek af en wat blijkt: ze zijn nog steeds in de parkeergarage.

Ze keren terug naar de kamer. De ontklede muren zijn nu ineens bedekt met lijstjes vol geprepareerde vlinders. Ze vinden dit zo vreemd dat ze bijna moeten huilen. Het meisje gaat op haar kop aan het hemelbed hangen betast de jongen met haar kousenvoeten. Die kleedt zich onmiddellijk uit. Hij beschildert haar borsten met zwarte verf en raakt buiten zinnen van genot.

Het meisje pakt nu een vlinderschilderij van de muur en begint te schreeuwen naar de jongen. Die wordt ook boos en leeft zich uit op eerst een spiegel en daarna de rest van de vlinderschilderijen. Intussen verdwijnen verschillende porseleinen beeldjes symbolisch naar een zeebodem.

De jongen en het meisje gaan elkaar nu te lijf op het bed. Er is vuur en bloed. Ze moeten huilen en vallen in slaap. De desolate soldaten zijn inmiddels met bezems in de weer om de chaos op te ruimen. Ineens blijkt alles een flashback. De jongen ruikt aan een vlinder. Ze veren allebei op en kijken naar de muur: alle vlinderschilderijen zijn verdwenen.

Was het een droom? Nee! Was het een fantasie? Nee! Het was de zoveelste vage videoclip van Sigúr Ros! Kijk zelf:

De kip, de vajayjay en het ei

Laatst kwam ik op Griekenland een kip tegen. Daar moest ik vanmorgen weer aan denken toen mijn collega het had over zijn kippen, die regelmatig van de leg zijn. Toen ik in Griekenland was, bedacht namelijk ik een geavanceerder systeem waar kippen slimmer bij af zijn tijdens het broeden. Heel simpel: waarom stopt de kip het ei niet terug in z'n eierhol - of hoe heet dat bij die beesten - en broedt zij het inwendig uit?

De kip hoeft hierdoor geen nest te bouwen, gaat gewoon lekker de hele dag haar gang en na een week of wat, zeg op het moment dat het ei op barsten staat, poept ze het weer uit. Ik legde dit idee voor aan mijn collega's, maar het landde nog niet direct. Collega 1 zei: 'Dat terugproppen vind ik zielig voor de vajayjay van de kip.' Collega 2: 'Wat als het ei breekt in de kip? Dat kan pijnlijke situaties opleveren als ze aambeien heeft.'

Nu weet ik niet hoeveel kippen er met aambeien rondlopen, niet zoveel lijkt me. Dus de schade zal in de praktijk waarschijnlijk meevallen. Nu de kip er nog van overtuigen dat ze haar leven veel efficiënter kan inrichten.